Αγαπητοί συνάδελφοι,

Δεν κατάφερα να μοιραστώ μαζί σας στη γενική συνέλευση όλα όσα ήθελα και είχα προγραμματίσει να πω.

Σας γνωστοποιώ λοιπόν με επιστολή, τις σκέψεις που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και εύχομαι την επόμενη φορά, η γενική συνέλευση που είναι η ενσάρκωση της δημοκρατίας και του πλουραλισμού, να έχει τη συμμετοχή που της πρέπει, για τη διασφάλιση της ύπαρξης και λειτουργείας του θεσμού του σωματείου του συλλόγου.

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον Παναγιώτη Ανδρουτσόπουλο, τον Τηλέμαχο Λευθεριώτη, τον Σπύρο Αντωνίου και τον Κώστα Τσελέκη, που σαν μία γροθιά και με πολύ πείσμα προχωρήσαμε για να φέρουμε εις πέρας σημαντικά θέματα για τον εργαζόμενο συνάδελφό μας.

Κινηθήκαμε με βάση τη διαφάνεια και τη βαθιά εν συναίσθηση.

Μία συνάδελφος. σε  συζήτηση που είχαμε. μου είπε κάτι πολύ δυνατό: «Ξέρεις Γεωργία, σε ένα σεμινάριο που παρακολούθησα περί δεξιοτήτων, ο εισηγητής μας είπε ότι η πιο δύσκολη δεξιότητα είναι η Ανθρωπιά».

Μεγάλο πράγμα η Ανθρωπιά και η εν συναίσθηση.

Μεγάλο πράγμα δηλαδή  να «φορέσουμε τα παπούτσια του άλλου και να περπατήσουμε με αυτά για να καταλάβουμε το στένεμα”.

Αυτά λοιπόν τα στοιχεία και επιπλέον, την ανιδιοτέλεια και την αμερόληπτη προσέγγιση και ματιά, θα πρέπει να έχουμε εμείς που λεγόμαστε εκπρόσωποι των εργαζομένων.

Να νοιαζόμαστε για Όλους.

Δεν κάνουμε συνδικαλισμό κατά το Δοκούν, κατά το Αρέσκομαι.

Νοιαζόμαστε από το πιο μικρό πρόβλημα, μέχρι το πιο μεγάλο και το αναδεικνύουμε, το πάμε ψηλά, το συζητάμε και προσπαθούμε για τη λύση του.

Δε γινόμαστε όμως Χειριστικοί.

Δε δημιουργούμε Πειθήνια Όργανα, που θα πειθαρχούν απόλυτα, Αυλοκόλακες , προκειμένου κάποια στιγμή να γίνει το επιθυμητό της ανόδου τους και εξέλιξής τους, βέβαια όταν ο αρχηγός συνδικαλιστής  της αυλής το επιτρέψει…

Το μειοψηφικό λοιπόν προεδρείο όπως μας αποκάλεσαν, ήταν  μειοψηφικό, αλλά πλειοψηφικό στην εν συναίσθηση, στην ευθύνη απέναντι στο συνάδελφο , στη συνέπεια του λόγου, στα έργα.

Προχωρήσαμε παίρνοντας την εντολή των εργαζομένων να υπογράψουμε την ΕΣΣΕ, μένοντας όμως παράλληλα άγρυπνοι φρουροί σε οτιδήποτε θα λάβωνε τον εργαζόμενο. Δεν Εφησυχάσαμε.

Προχωρήσαμε με μοναδικό στόχο το καλύτερο για όλους.

Αυτό λοιπόν, η ανθρώπινη προσέγγιση, το «νοιάξιμο», αποτελεί εξέλιξη. Αποτελεί πρόοδο και την αρχή των δίκαιων αγώνων.

Να προοδεύεις, να δημιουργείς και να πολλαπλασιάζεις, κάνοντας παράλληλα τον εργαζόμενο να είναι καλά.

Να είναι καλά,  αφήνοντάς του  τη διαχείριση της ευθύνης απέναντι στην Εταιρία, δίνοντάς του την Ελευθερία που χρειάζεται για να δημιουργεί με συνέπεια και πάθος, εξασφαλίζοντάς του έτσι την Αξιοπρέπειά του αλλά και την Ισορροπία του με την οικογένειά του και την προσωπική του ζωή.

 Όταν αυτά καταπατώνται,  τότε περνάμε σε μία μορφή κακοποίησης και αυτό, δεν είναι λεκτική υπερβολή ούτε στη φαντασία.

Στόχος,  να γινόμαστε εμπνευστές και όχι φόβητρα.

Αν δεν μπορούμε να το πετύχουμε αυτό, τότε έχουμε αποτύχει.

Έχουμε αποτύχει σαν εργοδότες, σαν υπεύθυνοι υπηρεσιακών μονάδων, σαν άνθρωποι.

Σας ευχαριστώ.

Γεωργία