Εξαιρετικά ανησυχητικές είναι οι εξελίξεις στον χώρο της Εθνικής Ασφαλιστικής, καθώς μια σειρά στοιχείων δημιουργούν την εντύπωση της αυτοπαραίτησής της από τον ηγετικό της ρόλο στον ασφαλιστικό κλάδο.

Η απομάκρυνση στη διάρκεια των τελευταίων 18 μηνών των παραγόντων εκείνων που με τις πράξεις ή παραλείψεις τους από το 2004 και μετά έβλαψαν την εταιρία, γέννησε την προσδοκία ότι επιτέλους η Εθνική Ασφαλιστική θα κινηθεί σε άλλη ρότα, με αναπτυξιακό όραμα, επίγνωση της κοινωνικής αποστολής της και σεβασμό στο ανθρώπινο δυναμικό της.

Ωστόσο, μέχρι στιγμής οι προσδοκίες δεν επιβεβαιώνονται. Κρίσιμοι τομείς της εταιρίας, που θεωρητικά αποτελούν την ''αιχμή του δόρατος'' στην αναπτυξιακή προοπτική, υπολειτουργούν ή αδυνατούν να ανταποκριθούν στο ρόλο τους.

Παλιές ''αμαρτωλές'' υποθέσεις, εξακολουθούν να κοστίζουν στην εταιρία. Νευραλγικές διευθύνσεις ατονούν, κόντρα σε κάθε λογική και στις ανάγκες της εταιρίας.

Σε κάποιο βαθμό αυτό ήταν αναπόφευκτο να συμβεί αφού πρόσωπα από το παρελθόν με μερίδιο ευθύνης στην αρνητική διαχείριση εξακολουθούν να παραμένουν ''παράγοντες'' της εταιρίας, ενώ εξίσου ακατάλληλα αποδεικνύονται και ορισμένα νεοφερμένα στελέχη.

Δραματική συνέπεια είναι ότι πλέον στους κόλπους της εταιρίας διαμορφώνεται σταδιακά κλίμα απαξίωσης και διάλυσης που αποθαρρύνει τους εργαζόμενους και ακυρώνει κάθε δημιουργική προσπάθεια. Ταυτόχρονα, υπονομεύει κάθε στρατηγική αξιοποίησης των νέων δεδομένων στο χώρο της κοινωνικής ασφάλισης επ ωφελεία της εταιρίας και του κοινωνικού συνόλου.

Η διοίκηση οφείλει, σήμερα κιόλας, να πάρει όλα εκείνα τα μέτρα που θα βγάλουν την εταιρία από το τέλμα και την απαξίωση.

Αύριο θα είναι πολύ αργά.

Η Σ.Ε.