Το Σάββατο 11 Νοεμβρίου θα γίνει στο Μέγαρο Μουσικής η καθιερωμένη πλέον ετήσια ημερίδα - γιορτή για την Ιδιωτική Ασφάλιση που διοργανώνεται από την Ένωση Ασφαλιστικών Εταιριών Ελλάδος.

Είναι μια εκδήλωση που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον όλων των φορέων από το χώρο της Ασφαλιστικής Αγοράς, της Κυβέρνησης και των πολιτικών κομμάτων.

Στην εκδήλωση αυτή συμμετέχουν εκτός από την ΕΑΕΕ, οι Διαμεσολαβούντες και η ΟΑΣΕ με τους εκπροσώπους τους. Δίνεται έτσι η ευκαιρία ν ακουστούν οι επιμέρους απόψεις για θέματα που αφορούν την ασφαλιστική κοινότητα και από την άποψη αυτή καλώς γίνεται η εκδήλωση.

Εμείς, οι εργαζόμενοι στις ασφαλιστικές επιχειρήσεις που εκφραζόμαστε μέσω της συνδικαλιστικής παράταξης ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ θέλουμε με την ανακοίνωσή μας αυτή να αναδείξουμε τα μείζονα, κατά την δική μας αντίληψη, προβλήματα που απασχολούν τους μισθωτούς εργαζόμενους στον κλάδο και τους καταναλωτές, όπως:

Την ημέρα της Ιδιωτικής Ασφάλισης δεν ξεχνάμε την συνεχή υποβάθμιση της Κοινωνικής Ασφάλισης και ότι η υποβάθμιση αυτή είναι συνειδητή. Τόσο από τα κυβερνητικά κόμματα που έχουν νομοθετήσει σε βάρος των εργαζομένων και των συνταξιούχων και προλέγουν για τα επόμενα νομοθετήματα, όσο και από "προσωπικές" γνώμες εκπροσώπων του κεφαλαίου που προπαγανδίζουν για την ιδιωτική ασφάλιση και το κεφαλαιοποιητικό σύστημα σε βάρος της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης. Και αυτό παρά το γεγονός ότι στην Ελλάδα σήμερα η Ιδιωτική Ασφάλιση δεν μπορεί να αναλάβει τέτοιο ρόλο, τουλάχιστον σε υπολογίσιμη κλίμακα. Όμως, βάζει στόχους και προετοιμάζεται για το μέλλον.

Την ημέρα της Ιδιωτικής Ασφάλισης δεν ξεχνάμε ότι έχουν γίνει δεκάδες συγχωνεύσεις και εξαγορές ασφαλιστικών επιχειρήσεων την τελευταία δεκαπενταετία, με σκοπό την ισχυροποίησή των. Αυτό όμως έγινε σε βάρος των εργαζομένων, οι οποίοι μετρούν πολλές εκατοντάδες απολύσεις εξ αυτού του λόγου, παρότι τυπικά η ευρωπαϊκή και η ελληνική νομοθεσία δεν το επιτρέπουν.

Δεν ξεχνάμε ότι όταν ανακαλούνται οι άδειες λειτουργίας των ασφαλιστικών εταιριών οι υπάλληλοι όχι μόνο μένουν άνεργοι, χωρίς να φταίνε αυτοί για τις επιχειρηματικές αποφάσεις του εργοδότη τους, αλλά με το Π.Δ. 332 του Δεκεμβρίου 2003 με τις υπογραφές Κουλούρη και Χριστοδουλάκη, στερούνται των δεδουλευμένων και των αποζημιώσεών τους, κάτι που δεν ισχύει πουθενά αλλού και σε κανένα άλλο κλάδο της οικονομίας, ούτε καν στις τράπεζες. Ο σημερινός υφυπουργός Ανάπτυξης κ. Παπαθανασίου επί 2,5 χρόνια συνεχώς υπόσχεται ότι θα λύσει το θέμα, όμως, μέχρι σήμερα οι απολυμένοι, μόνο υποσχέσεις ακούνε. Καμία λύση δεν έχει δοθεί μέχρι σήμερα.

Δεν ξεχνάμε ότι σε πολλές εταιρίες οι υπάλληλοι δεν έχουν ωράριο. Έχουν καταργηθεί οι κάρτες προσέλευσης για να μην αποδεικνύεται σε τυχόν τρίτους το ποια ώρα έρχονται και ποια ώρα φεύγουν. Και είναι γνωστό ότι πολλοί φεύγουν αργά το βράδυ, ώρες ατελείωτες, συχνά απλήρωτες.

Δεν ξεχνάμε ότι εργοδότες καταστρατηγούν τις συλλογικές συμβάσεις και τους νόμους, γνωρίζοντας ότι η ανεργία που υπάρχει εμποδίζει τον αδικούμενο εργαζόμενο να καταφύγει στη δικαιοσύνη. Και αν κάποιοι τολμούν να το κάνουν είναι σχεδόν αδύνατο να βρουν μάρτυρα συνάδελφο, γιατί στην ελεύθερη και δημοκρατική μας Ελλάδα, ο φόβος φυλάει τα έρημα...

Δεν ξεχνάμε ότι ακόμα και σε μικρές ασφαλιστικές επιχειρήσεις (πχ διαμεσολαβούντες), με τους λίγους υπαλλήλους, έχουν δημιουργηθεί γκέτο, που η καθημερινότητά τους συμβαδίζει με τις κάθε φορά διαθέσεις του αφεντικού, οι οποίες αρκετές φορές ξεφεύγουν εντελώς από τα όρια της ηθικής και της ευπρέπειας.

Δεν ξεχνάμε ότι οι υπάλληλοι των ασφαλιστικών επιχειρήσεων, γνώστες σε βάθος της δουλειάς τους, είχαν ανέκαθεν τη δυνατότητα κάποιας ελάχιστης ενίσχυσης του εισοδήματός τους, φέρνοντας για ασφάλιση περιουσιακά στοιχεία των ιδίων και των δικών τους ανθρώπων και συναντούσαν την αντίδραση των διαμεσολαβούντων γιατί "τους έκλεβαν τη δουλειά". Ακόμη και τώρα, που βγήκε το ΠΔ 190 για την διαμεσολάβηση, έσπευσαν να δώσουν την ερμηνεία, ότι οι ασφαλιστικοί υπάλληλοι δεν μπορούν να παίρνουν ούτε καν αυτή την ελάχιστη αμοιβή προμήθειας για τις δουλειές που οι ίδιοι φέρνουν.

Προ πάντων όμως δεν ξεχνάμε περιπτώσεις σαν του συναδέλφου, ο οποίος έπαθε έμφραγμα μέσα στην εταιρία κάτω από την πίεση της δουλειάς, τον επισκέφθηκε ο προϊστάμενός του στην εντατική για να ενημερωθεί για τρέχοντα υπηρεσιακά θέματα που χειριζόταν ο ασθενής, στη συνέχεια, μετά την αναρρωτική των έξη μηνών και την επιστροφή του στην εργασία τον υποχρέωσαν να ενημερώσει μια νέα συνάδελφο και στο τέλος τον απέλυσαν.

Δεν ξεχνάμε τόσες και τόσες περιπτώσεις συναδέλφων ανδρών και γυναικών που για να επιβιώσουν υπομένουν καθημερινούς εξευτελισμούς στο χώρο δουλειάς και οι οποίοι φυσικά δεν πρόκειται ποτέ να τιμηθούν σε κάποια εκδήλωση...

Και τέλος, δεν ξεχνάμε ότι κάποιοι πρέπει κάποτε να απολογηθούν γιατί η ασφαλιστική αγορά επί δεκαετίες βρίσκεται στα όρια της μετριότητας, γιατί οι ασφαλισμένοι έχουν τέτοια καχυποψία, γιατί ουσιαστικά δεν αναπτύσσεται στους τομείς που πρέπει να υπάρχει και να παίζει τον κοινωνικό της ρόλο - έχει και τέτοιο, γιατί υπάρχει θέμα ουσιαστικής αξιοπιστίας.

Επομένως, είναι δεδομένη η ανάγκη εξυγίανσης του χώρου, με όρους όμως που δεν θα θίγονται αυτοί που δεν ευθύνονται για τα προβλήματα, δηλαδή οι εργαζόμενοι. Και πάνω απ' όλα είναι δεδομένη η ανάγκη σεβασμού της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειάς των εργαζομένων του κλάδου, κάτι που συχνότατα δεν συμβαίνει.