30 Μάι 2008

Που πάμε μάνα

Ο στόχος του συνδικαλιστικού κινήματος, κατά την άποψή μας, στην φάση που βιώνουμε σήμερα, πρέπει να είναι αυτός, της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης κατοχύρωσης και διασφάλισης των δικαιωμάτων που έχουμε πετύχει μέχρι σήμερα.

Χωρίς πολλές φωνές και μεγάλες κουβέντες πρέπει να προετοιμαζόμαστε για την ενδεχόμενη απόφαση της Εθνικής Τράπεζας να μας πουλήσει. Ακόμα λοιπόν και σε περίπτωση αλλαγής του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της Εταιρίας πρέπει να είμαστε εντελώς σίγουροι ότι έχουμε φροντίσει να μην χαθεί όχι μόνο καμία θέση εργασίας, αλλά κανένα δικαίωμα, καμία παροχή, κανένα ομαδικό συμβόλαιο.

Πρέπει να είμαστε καλά προετοιμασμένοι γιατί αρχίζει πια πολύ έντονα να θυμίζει η Εταιρία μας τον Τιτανικό.

Αρκετοί επιβάτες απολαμβάνουν καθισμένοι σε αναπαυτικές πολυθρόνες σε ατμόσφαιρα χλιδής, το χαβιάρι τους με την ορχήστρα του πλοίου να παίζει χορευτικούς ρυθμούς στο σαλόνι της πρώτης θέσης, η μεγάλη μάζα των επιβατών πηγαινοέρχεται αδιάφορα ανάμεσα στην πρώτη και στην οικονομική θέση, αρκετοί κυρίως νέοι επιβάτες είναι στοιβαγμένοι στα αμπάρια.

Όλοι όμως είναι χαρούμενοι που το πλοίο ταξιδεύει αμέριμνο σκίζοντας τα κύματα με την κεκτημένη ταχύτητα που του χαρίζουν οι τεράστιες μηχανές του.
Στην τιμονιέρα στο 6ο deck, οι καπετανέοι ψιλογλαρωμένοι από το πλούσιο μεσημεριανό γεύμα τους, αγναντεύουν χαλαροί το πέλαγο.

Και το παγόβουνο πλησιάζει…..

(συνεχίζεται…)