19 Μαρ 2001

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ Τ.Α.Π.Ε.

ΕΠΕΙΔΗ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ Τ.Α.Π.Ε.
ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ

Συνάδελφοι,

Το κείμενο που ακολουθεί, σίγουρα είναι κουραστικό λόγω όγκου και όχι ό,τι πιο ευκολοδιάβαστο.
Αποτελεί όμως στον χώρο μας την πρώτη προσπάθεια προσέγγισης του μεγάλου αυτού προβλήματος που θα βρούμε μπροστά μας το αμέσως επόμενο διάστημα.
Η "Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία" θέλει να ανοίξει τον διάλογο για την κατανόηση πρώτα από όλα του προβλήματος. Γιατί πιστεύουμε ότι η πρώτη πράξη επίλυσης κάθε προβλήματος είναι η κατανόηση του.
Οι οπαδοί της συρρίκνωσης και ιδιωτικοποίησης της κοινωνικής ασφάλισης προεξοφλούν την κατάρρευση του συστήματος, αν διατηρηθούν οι κοινωνικές βάσεις του. Καθημερινά βλέπουμε και ακούμε κυβερνητικές φωνές, δημοσιογράφους καλά σιτιζόμενους από κρατικά ταμεία αλλά και φωνές της αντιπολίτευσης "να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου" για την μη βιωσιμότητα του σημερινού μοντέλου κοινωνικής ασφάλισης. Τίτλοι όπως "δεν θα υπάρχουν λεφτά για συντάξεις σε 5 χρόνια" είναι πια καθημερινό φαινόμενο.
Αυτή η κινδυνολογική προπαγάνδα, δεν έχει στόχο την επίλυση των υπαρκτών και συσσωρευμένων προβλημάτων, αλλά την αλλαγή του χαρακτήρα και την ανατροπή της κοινωνικής αρχής και του δημόσιου χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης.
Την αρχή δηλαδή, της κοινωνικής αλληλεγγύης, σύμφωνα με την οποία το τμήμα της κοινωνίας που είναι ικανό για εργασία αναλαμβάνει άμεσα αλλά και μέσω του κράτους, την συλλογική ευθύνη για τις συντάξεις και την περίθαλψη όσων έπαψαν πια να είναι ικανοί για εργασία.
Σήμερα οι νεοφιλελεύθερες - "εκσυγχρονιστικές" αντιλήψεις και πολιτικές θεωρούν ότι οι συνθήκες ευνοούν στο να δοθεί ένα τέλος σε αυτόν τον συμβιβασμό. Πιέζουν για συρρίκνωση έως μηδενισμού της κρατικής αναδιανεμητικής συμβολής. Ο κάθε εργαζόμενος, προτείνουν, να φροντίζει μόνος του, ατομικά, για το δικό του κουμπαρά, την δική του ασφάλεια. Αν κάποιος για οποιονδήποτε λόγο δεν έχει κουμπαρά ή ο κουμπαράς είναι άδειος, τότε δεν έχει ούτε σύνταξη, ούτε περίθαλψη.
Η απάντηση βέβαια σε αυτό δεν μπορεί να είναι ο εξωραϊσμός του συστήματος της κοινωνικής ασφάλισης και των προβλημάτων του, που ιδιαίτερα στην χώρα μας, εκτός των άλλων, κουβαλάει και τις συνέπειες μιας χρόνιας λεηλασίας των αποθεματικών των Ταμείων και μιας χαοτικής οργανωτικής κατάστασης, με σοβαρές εσωτερικές ανισότητες και πελατειακό και συντεχνιακό κατακερματισμό που σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις θεωρούμε ότι είναι αναγκαίος.
Η απάντηση των εργαζομένων και του συνδικαλιστικού κινήματος πρέπει να είναι ένα ριζοσπαστικό κίνημα για την ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα της καθολικής κοινωνικής ασφάλισης.
Προτάσσοντας σαν κεντρικό αίτημα και προϋπόθεση οποιασδήποτε λύσης την θεσμοθέτηση, την ενίσχυση και την διαχείριση της δημόσιας συνδρομής προς όφελος κυρίως των ασθενέστερων, της κοινωνικής ασφάλειας των ανέργων και των κοινωνικά αποκλεισμένων αλλά και την διασφάλιση των ασφαλιστικών κατακτήσεων των εργαζομένων. Η εξασφάλιση αυτού του αιτήματος μπορεί να συμβάλλει και στην απαραίτητη εξομάλυνση και αντιμετώπιση επιμέρους εσωτερικών προβλημάτων, ανισοτήτων ή διακλαδικών αντιθέσεων του συστήματος.
Στην χώρα μας εργάζεται περίπου το 55% όσων είναι ικανοί για εργασία, όταν ο στόχος που έχει θέσει η Ε.Ε. για το 2010 είναι το ποσοστό αυτό να φτάσει σε όλες τις χώρες τουλάχιστον το 70%. Η επίτευξη αυτού του κριτηρίου θεωρείται και σωστά σαν ο αποφασιστικός παράγοντας διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας και πραγματικής σύγκλισης.
Αυτή συνάδελφοι είναι η καίρια πρόκληση. Η επιδίωξη της πλήρους απασχόλησης μπορεί να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη και να δημιουργήσει πόρους ικανούς να στηρίξουν κοινωνικές πολιτικές.
Η κοινωνία της πλήρους απασχόλησης αναδεικνύεται για τους εργαζόμενους στρατηγικά ως η μόνη αποτελεσματική και βιώσιμη διαρθρωτική απάντηση και στο πρόβλημα της κοινωνικής ασφάλισης.
Η κοινωνική ασφάλιση αποτελεί μέρος ενός ολοκληρωμένου συστήματος κοινωνικής προστασίας.
Ένα σύστημα το οποίο θα εγγυάται σε όλους τους πολίτες ίσες ευκαιρίες και συνθήκες διαβίωσης με ασφάλεια και αξιοπρέπεια. Ένα σύστημα με βασικές συντεταγμένες: την καθολικότητα και τον δημόσιο χαρακτήρα των υπηρεσιών του, τον αναδιανεμητικό ρόλο των παροχών του, την αποκέντρωση και φιλικότητα των λειτουργιών και υπηρεσιών του και την ενεργό κρατική συμμετοχή στην χρηματοδότηση του.
Κυρίαρχο ρόλο στα παραπάνω θα παίξει:
·        Η διεκδίκηση και υιοθέτηση του 35αωρου χωρίς μείωση των αποδοχών και η φορολογική μεταρρύθμιση σαν αποτέλεσμα υψηλών ρυθμών ανάπτυξης της οικονομίας.
·        Η νομιμοποίηση και δημιουργική κοινωνική ένταξη των μεταναστών και η ένταξη τους στην νόμιμη αγορά εργασίας
·        Η καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
Το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης στην χώρα μας βρίσκεται σε σοβαρή κρίση διαρκείας που εκδηλώνεται με δυο κατηγοριών ελλείμματα.
Μεγάλα ελλείμματα στο ισοζύγιο των κοινωνικοασφαλιστικών αναγκών, καθώς το σύστημα αδυνατεί να τις καλύψει τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά. Ιδιαίτερα στους τομείς υγείας, περίθαλψης και κοινωνικής φροντίδας όπου υπάρχει χάσμα με τις κατακτήσεις σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μεγάλα αναλογιστικά ελλείμματα στο οικονομικό ισοζύγιο τα οποία είναι αποτέλεσμα της μη επαρκούς, αυτοτελούς και ορθολογικής χρηματοοικονομικής διαχείρισης του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, αφού οι πόροι του, σε όλη σχεδόν την μεταπολεμική περίοδο κατασπαταλήθηκαν και αντιμετωπίστηκαν από τις κυβερνήσεις σαν τμήμα του Κρατικού προϋπολογισμού.
Έτσι το αποτέλεσμα της σημερινής κρίσης είναι παράγωγο συνθετικό αποτέλεσμα:
- Του τρόπου λειτουργίας του κράτους που όχι μόνο αρνείται να αναλάβει τις υποχρεώσεις που του αναλογούν στην χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος, αλλά κατέφευγε για δεκαετίες σε μηχανισμούς μακροχρόνιας καταλήστευσης των διαθεσίμων των ασφαλιστικών ταμείων αλλά και να υποθάλπει ή να ανέχεται ακόμα και σήμερα φαινόμενα εισφοροδιαφυγής και εισφοροκλοπής.
- Των όρων ανάπτυξης του καπιταλισμού στην χώρα μας μετά το 1950 και μέχρι σήμερα, καθώς ο τραπεζικός και βιομηχανικός κλάδος του οικοδομήθηκαν ουσιαστικά και μέσα από την καταλήστευση των αποθεματικών της κοινωνικής ασφάλισης (νόμος 1611/1950).
Η κρίση εντάθηκε και από την έλλειψη θεσπισμένων αρχών και κανόνων σωστής χρηματοδότησης, διαχείρισης και μακροχρόνιας προοπτικής, έτσι ώστε το μέλλον της κοινωνικής ασφάλισης να προβλέπεται σήμερα δυσοίωνο στο πλαίσιο μάλιστα μιας εξωγενούς επιδεινούμενης κατάστασης, λόγω, κυρίως της διόγκωσης της ανεργίας και των άτυπων μορφών απασχόλησης αλλά και των δυσμενών δημογραφικών μεταβολών.
Σύμφωνα μάλιστα με τα επίσημα στοιχεία της Ελλάδας αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης η χώρα μας είναι ουραγός των 15 στα θέματα κοινωνικής πολιτικής αλλά και ασφαλιστικών παροχών. Πιο συγκεκριμένα η χώρα μας:

Ø                  Έχει από τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές και παράλληλα τις χαμηλότερες συντάξεις. Το 50 των συνταξιούχων βρίσκεται στην κατηγορία των κατωτάτων ορίων συντάξεων (120.000 δραχμές τον μήνα).
Ø                  Η μέση σύνταξη στον ιδιωτικό τομέα ανέρχεται στις 180.000 δραχμές, ενώ το επίσημα αναγνωρισμένο όριο φτώχιας βρίσκεται στο επίπεδο των 170.000 δραχμών.
Ø                  Οι νεώτερες γενιές ασφαλισμένων δηλαδή οι ασφαλισμένοι μετά την 1/1/1993 έχουν σημαντικά χειρότερους όρους ασφάλισης και συνταξιοδότησης.
Ακόμα στη χώρα μας:
·                    Υπάρχει ανασφάλιστη εργασία περίπου 1.000.000 Ελλήνων και μεταναστών που σε συνδυασμό με την εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή, δημιουργούν απώλειες 1 τρις περίπου τον χρόνο.
·                    Πολλές χιλιάδες νέοι κυρίως γυναίκες που εντάσσονται στα προγράμματα του Ο.Α.Ε.Δ. για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας είναι ανασφάλιστοι.
·                    Τα χρέη όχι μόνο των ιδιωτικών επιχειρήσεων αλλά και του Δημόσιου τομέα προς τα ασφαλιστικά ταμεία (μόνο τα χρέη του δημοσίου προς το Ι.Κ.Α. ανέρχονται στο 1,5 τρις δραχμές).
·                    Ο συντεχνιακός και πελατειακός τρόπος δημιουργίας ορισμένων ασφαλιστικών ταμείων και η έλλειψη από την αρχή της συγκρότησης τους των αναγκαίων στοιχείων βιωσιμότητας τους.
·                    Η οργάνωση και λειτουργία των ασφαλιστικών ταμείων είναι δομημένη πλήρως γραφειοκρατικά με έλλειψη σύγχρονου μάνατζμεντ και έλλειψη ουσιαστικής συμμετοχής των ασφαλισμένων.
·                    Δεν είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη και θεσμοθετημένη η ουσιαστική και ισόρροπη συμμετοχή του κράτους στα έσοδα της κοινωνικής ασφάλισης.
·                    Λειτουργεί η ανορθολογική αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας και η καταλήστευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων με την αναγκαστική διαχείριση τους από το κράτος. Αυτή η "νόμιμη" ληστεία των αποθεματικών αλλά και η μη συμμόρφωση του κράτους στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών του, έχει δημιουργήσει από το 1950 μέχρι σήμερα, απώλειες πάνω από 22 τρις δραχμές.
Αν λοιπόν η ανεργία μειωθεί από το 12% που είναι σήμερα στο 7%, ένα επανέλθουν οι απώλειες λόγω της χρησιμοποίησης των αποθεματικών των ταμείων και εάν μπορούσε να αντιμετωπιστεί η εισφοροδιαφυγή τότε το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης στην χώρα μας δεν θα είχε κανένα αναλογιστικό έλλειμμα μέχρι τουλάχιστον το 2030. Αν όμως τίποτε από τα προαναφερόμενα δεν γίνει, τότε το αναλογιστικό έλλειμμα θα ξεπεράσει τα 45 τρις δραχμές στο ίδιο διάστημα.
Το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης δεν μπορεί παρά να εγγυάται τα σύγχρονα κοινωνικά δικαιώματα του πολίτη με την χρηματοδότησή τους από την γενική φορολογία.
Το σημερινό όμως σύστημα κοινωνικής ασφάλισης είναι προϊόν του συντηρητικού και πελατειακού πολιτικού συστήματος πάνω στο οποίο διαμορφώθηκε. Έχει έντονα τα αποτυπώματα της συναλλαγής και της διαφθοράς που χαρακτηρίζουν το πελατειακό δικομματικό μεταπολεμικό κράτος. Οι παροχές του είναι αναντίστοιχες προς τις εισφορές του: είναι ποσοτικά ανεπαρκές και ποιοτικά απαράδεκτο.
Χρηματοδοτείται με τρόπο ανεπαρκή, αποσπασματικό, αναποτελεσματικό και συχνά άνισο και άδικο.
Θεωρούμε ότι την κορυφαία ευθύνη για την κρίση της Κοινωνικής Ασφάλισης την έχουν οι κυβερνήσεις λόγω των πολιτικών τους (απουσία τριμερούς χρηματοδότησης, πελατειακές σχέσεις κλπ).
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄90 με νόμους, που θέσπισαν οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. και που διατηρούν μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις του Π.Α.ΣΟ.Κ, παρά τις περί του αντιθέτου εξαγγελίες τους, υπήρξαν ριζικές μεταβολές σε "θεμελιώδεις" ασφαλιστικές διατάξεις που αφορούν, μάλιστα τις πολυπληθέστερες ομάδες ασφαλισμένων και συνταξιούχων.
Παρά την προσωρινή "ανακούφιση", που προέκυψε με την μετακύλιση, όμως, του κόστους σε βάρος των νεώτερων ηλικιών και των χαμηλοσυνταξιούχων, το μέλλον των ασφαλιστικών Ταμείων παραμένει σκοτεινό και αβέβαιο. Η κρατική συμμετοχή, άλλωστε, στα έσοδα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι ανεπαρκέστατη ή γίνεται με επιλεκτικό και κοινωνικά άδικο τρόπο ή και στην πράξη δεν πραγματοποιείται, ακόμα και όταν προβλέπεται από σχετικούς νόμους (τριμερής χρηματοδότηση για όσους ασφαλίστηκαν μετά την 1/1/1993, δαπάνες των ταμείων για κοινωνικές πολιτικές που είναι έξω από το σκοπό τους κλπ).
Το Π.Α.ΣΟ.Κ. ως κυβέρνηση συνέχισε ουσιαστικά την πολιτική της Ν.Δ.. Δεν τήρησε τις προεκλογικές του δεσμεύσεις για την κατάργηση των αντιασφαλιστικών διατάξεων των νόμων των κυβερνήσεων της Ν.Δ. του 1990-92. Επιπλέον προώθησε με νομοθετικές ρυθμίσεις την χορήγηση του προνομιακού επιδόματος ΕΚΑΣ αντί της επανασύνδεσης της κατώτατης σύνταξης με τα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη. Διατήρησε για ένα διάστημα την απόλυτα ελεγχόμενη από την κυβέρνηση αξιοποίηση των αποθεματικών των ταμείων και από τα τέλη του 1999 πέρασε στο άλλο άκρο ευνοώντας για δικές της σκοπιμότητες και πρακτικές θεσμικού επενδυτή υψηλού ρίσκου στο ελληνικό χρηματιστήριο, χωρίς να έχει εξασφαλίσει σε πολλές περιπτώσεις ούτε καν μια στοιχειωδώς σοβαρή διαχείριση των αποθεματικών με επενδυτικούς συμβούλους. Περιέκοψε ασφαλιστικές παροχές (τις συντάξεις που δίνονται στις χήρες ασφαλισμένων). Έδωσε περισσότερα κίνητρα στην ιδιωτική ασφάλιση, χωρίς αντίστοιχες διασφαλίσεις.
Από τις κυβερνητικές "διαρροές" για το περιεχόμενο της μελέτης που πραγματοποίησε η Αγγλική υπηρεσία διαφαίνεται με σαφήνεια ο συντηρητικός χαρακτήρας των επικείμενων κυβερνητικών μέτρων. Τα μέτρα αυτά κινούνται στη λογική της συρρίκνωσης της κρατικής συμβολής, της αντικατάστασης του κατά βάση διανεμητικού χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης, με κατά βάση κεφαλαιοποιητικό χαρακτήρα, υποβαθμίζουν θεμελιώδη ασφαλιστικά δικαιώματα. Καλλιεργούν το έδαφος για:
·        Περαιτέρω συρρίκνωση της ήδη χαμηλής κρατικής συμβολής.
·        Την μείωση του ύψους των παρεχομένων συντάξεων και τη δραστική συρρίκνωση της κατώτατης σύνταξης.
·        Την αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση όσων ασφαλίσθηκαν μετά τις αρχές της δεκαετίας του 1980, που αποτελούν μεγάλο τμήμα των σημερινών ασφαλισμένων.
·        Την αντικατάσταση της αρχής της καθολικότητας από την αρχή της επιλεκτικότητας και της ατομικής ευθύνης.
·        Τη συρρίκνωση του δημόσιου χαρακτήρα της ασφάλισης και την ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης.
Προτείνουμε:
Ø      Την υποχρεωτική θέσπιση και την αύξηση της κρατικής συμβολής στα 3/9 των συνολικών πόρων του συστήματος και για το σύνολο δηλαδή των ασφαλισμένων.
Ø      Την κατανομή της από τον κοινό "κουμπαρά" με κοινωνικά κριτήρια αναδιανομής, υπέρ κυρίως των ασθενέστερων τμημάτων των ασφαλισμένων, για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης και άμβλυνσης των εσωτερικών ανισοτήτων του συστήματος.
Ø      Την θεσμοθέτηση της τριμερούς χρηματοδότησης των συνολικών πόρων της Κοινωνικής Ασφάλισης με αναλογία 2/9 από τους εργαζόμενους, 3/9 από τον Κρατικό Προϋπολογισμό και 4/9 από τους εργοδότες. Για την επικουρική και την εφ΄άπαξ ασφάλιση θα πρέπει να ισχύσει η διμερής χρηματοδότηση από εργοδότες και εργαζόμενους.
Ø      Την διαμόρφωση ειδικού νομοθετικού πλαισίου ενεργητικής διαχείρισης των αποθεματικών της Κοινωνικής Ασφάλισης με το ελάχιστο ρίσκο και την επαρκή αποδοτικότητα και ασφάλεια που βασίζεται στην εγγυημένη απόδοσή τους. Τα ταμεία οφείλουν να λειτουργούν ως "συντηρητικός θεσμικός επενδυτής ειδικού συνταξιοδοτικού σκοπού", οροθετημένα τόσο από την λογική του χρηματιστηριακού τζόγου, όσο και από την κρατικιστική λογική της αναγκαστικής κρατικής διαχείρισης.
Ø      Την είσπραξη πόρων που διαφεύγουν ή υποκλέπτονται. Η εισφοροδιαφυγή μπορεί να καταπολεμηθεί με την μηχανοργάνωση των ταμείων για την άμεση βεβαίωση και είσπραξη των εισφορών, με την νομιμοποίηση της παρέμβασης και ελέγχου των εκπροσώπων των εργαζομένων, με την κατάργηση των χαριστικών ρυθμίσεων για τους κακοπληρωτές, με τη δημοσιοποίηση των ονομάτων των μεγάλων οφειλετών, με την απλούστευση και κωδικοποίηση του περίπλοκου νομικού και διοικητικού ασφαλιστικού πλαισίου και την απλούστευση και κωδικοποίηση του περίπλοκου νομικού και διοικητικού ασφαλιστικού πλαισίου και την απλούστευση των γραφειοκρατικών διαδικασιών, με τη θεσμοθέτηση ασφαλιστικού μητρώου για όλους τους πολίτες.
Ø      Επίσης σημαντικά έσοδα μπορούν να προκύψουν από την ασφάλιση ανασφάλιστων τμημάτων των εργαζομένων (αλλοδαποί, άτυπες μορφές απασχόλησης, προγράμματα απασχόλησης και κατάρτισης ανέργων), με παράλληλη φυσικά εγγύηση και των μελλοντικών παροχών σε όσους εισφέρουν στο σύστημα.
Ø                  Η είσπραξη μιας δραχμής από ένα ταμείο ασφάλισης πρέπει να θεωρείται εξίσου σημαντική με την είσπραξη μια δραχμής από το ΦΠΑ.
Ø                  Επίσης θα πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο κοινωνικής διαπραγμάτευσης και ρύθμισης έτσι ώστε να επιστραφούν στα Ταμεία οι απώλειες της Κοινωνικής Ασφάλισης, από την μακροχρόνια άτοκη δέσμευση των αποθεματικών της από το κράτος.
Διαμόρφωση νέου οργανωτικού και λειτουργικού προτύπου της Κοινωνικής Ασφάλισης με την ταυτόχρονη ύπαρξη δύο πυλώνων του πρώτου με δημόσιο χαρακτήρα και του δεύτερου με κοινωνικό χαρακτήρα.
·        Ο πρώτος πυλώνας θα περιλαμβάνει την κύρια σύνταξη και θα λειτουργεί με την νομική μορφή των Ν.Π.Δ.Δ. Τα ασφαλιστικά Ταμεία του πρώτου πόλου θα διοικούνται (κράτος, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, εργοδότες) με πλειοψηφία εργαζομένων και εργοδοτών και θα λειτουργούν με διοικητική και διαχειριστική αυτοτέλεια.
·        Ο δεύτερος πυλώνας θα περιλαμβάνει την επικουρική ασφάλιση, θα συνδέεται με το είδος της απασχόλησης και θα έχει συμπληρωματικό χαρακτήρα.
Οι ασφαλιστικοί οργανισμοί της κοινωνικής (επικουρικής - επαγγελματικής) ασφάλισης πρέπει να έχουν πλήρη αυτοτέλεια και να διοικούνται αποκλειστικά από Διοικητικά Συμβούλια όπου η πλειοψηφία τους θα την έχουν οι εκπρόσωποι των κοινωνικών φορέων και η νομική τους μορφή θα είναι Ν.Π.Δ.Δ. ή Ν.Π.Ι.Δ.

Σε ότι αφορά τους κλάδους πρόνοιας που ήδη υπάρχουν θα πρέπει να καταργηθεί άμεσα το πλαφόν στο εφ' άπαξ που παράνομα και αντισυνταγματικά επιβλήθηκε με τον νόμο Σιούφα και να λειτουργούν με βάση την διμερή χρηματοδότηση χωρίς καμία κρατική συμμετοχή, πλήρως ανταποδοτικά, αυτοδιοικούμενα και αυτοδιαχειριζόμενα.
Σε αυτή και μόνο σε αυτή την περίπτωση μπορούν να παίξουν ρόλο οι ασφαλιστικές εταιρίες, σαν σύμβουλοι των Ταμείων σε επενδυτικά θέματα, χωρίς όμως σε καμιά περίπτωση να έχουν την δυνατότητα να διαχειρίζονται αυτές τα αποθεματικά των Ταμείων.
Προτείνουμε ένα Εθνικό σύστημα συνταξιοδότησης δυο επιπέδων, την κύρια και την επικουρική σύνταξη.
·        Η κύρια σύνταξη να είναι ίση με το 80% των συντάξιμων αποδοχών (και όταν λέμε συντάξιμων αποδοχών εννοούμε το σύνολο των αποδοχών πάνω στις οποίες γίνονται ασφαλιστικές κρατήσεις). Οι αναπροσαρμογές της κύριας σύνταξης να γίνονται με βάση τις αυξήσεις των αποδοχών των εν ενεργεία εργαζομένων, όπως αυτές καθορίζονται από τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας τους.
·        Η επικουρική σύνταξη να μην μπορεί να είναι μικρότερη από το 20% του συνταξίμου μισθού αναπροσαρμοζόμενου σύμφωνα με τις ετήσιες αυξήσεις των μισθών και να αυξάνεται ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα κάθε Ταμείου. Τα Επικουρικά Ταμεία να είναι πλήρως αυτοδιαχειριζόμενα και αυτοδιοικούμενα.
Η ιδιωτική ασφάλιση δεν ανήκει και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ανήκει στο θεσμικό πλαίσιο το οποίο διέπει το δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα και κατά συνέπεια δεν αποτελεί πυλώνα της κοινωνικής ασφάλισης.
Ομαδικά συνταξιοδοτικά και εφ' άπαξ προγράμματα είναι συμπληρωματικά και εθελοντικά. Δεν λαμβάνονται υπ' όψιν στον υπολογισμό της συνολικής σύνταξης των ασφαλισμένων ή του χορηγούμενου αφ' άπαξ ποσού από τους κλάδους πρόνοιας.
Διέπονται όμως από ένα αυστηρό και σαφώς καθορισμένο νομικό πλαίσιο για την προστασία των εργαζομένων που συμμετέχουν σε παρόμοια ομαδικά προγράμματα ασφάλισης. Παράλληλα προτείνουμε να δοθούν κίνητρα ασφάλισης μέσα από την αύξηση των φορολογικών απαλλαγών τόσο των εργοδοτών όσο και των εργαζομένων.
Προτείνουμε επίσης:
Τα γενικά όρια συνταξιοδότησης δεν θα πρέπει να αυξηθούν. Σε όλες τις περιπτώσεις η 35ετία να αποτελεί προϋπόθεση πλήρους σύνταξης ασχέτως ηλικίας.
Στα πλαίσια της κοινωνικής πολιτικής του κράτους να υπάρξει ασφαλιστική κάλυψη των ανέργων για όλο το διάστημα που διαρκεί η ανεργία τους.
Να επανεξεταστούν όλες οι διατάξεις νόμων που δημιουργούν ασφαλισμένους δυο ταχυτήτων (ασφαλισμένοι από 1/1/1993).
Θεωρούμε κλείνοντας ότι η κυβέρνηση αντί να επιδιώξει την επιβολή τετελεσμένων γεγονότων σε αντιπαράθεση με τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους, οφείλει να αντιμετωπίσει με κοινωνικά αποδεκτές λύσεις τις μακροχρόνιες αιτίες που δημιουργούν την κρίση της κοινωνικής ασφάλισης στην χώρα μας.
Θα πρέπει να σεβαστεί τις ιδιαιτερότητες κάθε ταμείου και να μην προσπαθήσει να μεταβάλει δικαιώματα που έχουν δημιουργηθεί χάρις στην προσπάθεια εργοδοτών και εργαζόμενων σε ορισμένα Ταμεία, όταν μάλιστα τα Ταμεία αυτά δεν αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα βιώσιμων διαχρονικά Ταμείων βέβαια αποτελούν το Τ.Α.Π.Ε. αλλά και το Επικουρικό μας Ταμείο. Ταμεία που φτιάχτηκαν από επαγγελματίες ασφαλιστές και αναλογιστές και λειτουργούν χωρίς κανένα πρόβλημα

Το συνδικαλιστικό κίνημα θα πρέπει ενωμένο και υπερβαίνοντας εσωτερικές αντιθέσεις να αντισταθεί στις συντηρητικές επιδιώξεις της κυβέρνησης να σηκώσει το κεφάλι και να προβάλει αγωνιστικά και τεκμηριωμένα τις δικές του προτάσεις για υπεράσπιση και προοδευτική μεταρρύθμιση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης στην χώρα μας.
Συνάδελφοι,
Με τα πιο πάνω, πιστεύουμε ότι δίνουμε την ευκαιρία για ένα προβληματισμό αλλά και μια βάση διαλόγου. Περιμένουμε και τις προτάσεις των άλλων παρατάξεων, έτσι ώστε να μπορέσουμε με νηφαλιότητα υπευθυνότητα και σοβαρότητα να αποκτήσουμε συνολικά τεκμηριωμένες θέσεις για το ασφαλιστικό μας μέλλον. Αλλά και να μπορέσουμε ενωμένοι να προωθήσουμε αυτές τις θέσεις σε όλα τα επίπεδα.
Για να δημιουργήσουμε ένα μέλλον που στα χέρια μας, στην αγωνιστικότητά και στην θέληση μας είναι να γίνει όσο πιο φωτεινό μπορούμε να το κάνουμε. Γιατί στο κάτω κάτω γιατί δουλεύουμε αν δεν μπορούμε να ζήσουμε τα χρόνια της σύνταξης με αξιοπρέπεια;

Συναδελφικά
Η Σ.Ε.