23 Ιουν 2009
Ένας μήνας πέρασε ......
Ένας μήνας πέρασε κιόλας.
Κι' ήταν σαν νάχουν
περάσει χρόνια.
Σαν να μην υπήρξαν ποτέ
τα Υποκαταστήματα που έκλεισε η Διοίκηση.
Σαν να μην υπήρξαν ποτέ
συνάδελφοι μας αυτοί που έφυγαν για την Τράπεζα.
Τους ξεχάσαμε κιόλας;
Προσπαθούν να
προσαρμοστούν σε νέο περιβάλλον εργασίας.
Να βρουν ένα γραφείο να
κάτσουν.
Να περιμένουν σε πολλές
περιπτώσεις να πάρει άδεια κάποιος συνάδελφος της ΕΤΕ για να βρουν ένα άδειο
γραφείο.
Να περιμένουν ακόμα να
αποκτήσουν κωδικούς πρόσβασης.
Να περιμένουν τους
συναδέλφους της ΕΤΕ να τους δείξουν τη δουλειά.
Να νοιώθουν σαν ξένοι
μετανάστες στον Άγιο Παντελεήμονα.
Να κοιτάνε κάθε μέρα την
αλληλογραφία μπας και τους έχει έρθει κάποιο γράμμα από την Εταιρία μας.
Ν ακούνε τους γύρω τους να
λένε πόσο τυχεροί είναι γιατί βρέθηκε η ΕΤΕ και τους πήρε.
Να ακούνε ότι άλλοι
άνθρωποι μένουν άνεργοι
Να ακούνε ότι είναι
προνομιούχοι.
Και αυτοί να μην θέλουν
να είναι τυχεροί.
Να μην θέλουν να νοιώθουν
σαν φτωχοί συγγενείς στην Τράπεζα.
Να θέλουν απλά πίσω τη
δουλειά τους, εδώ στην Εθνική Ασφαλιστική.
Σ' αυτή την Εταιρία που
της πρόσφεραν τη δουλειά τους, τη ζωή τους.
Σ' αυτή την Εταιρία που
την πόνεσαν και την έφεραν στη θέση που είναι σήμερα.
Σ' αυτή την Εταιρία που
τους στέρησε την ελπίδα για το μέλλον.
Όχι όμως στην εταιρία του
Παλαιολόγου, του Λευθεριώτη ή του Παγώνη.
Όχι στην Εταιρία αυτών
που πήγαν να την ξεπουλήσουν.
Να θέλουν την Εταιρία που
στήσαμε όλοι μαζί 117 χρόνια τώρα.
Που εμπιστεύτηκαν
εκατομμύρια πελάτες, που πίστεψαν χιλιάδες συνεργάτες, την Εταιρία που δουλέψαμε.
Την Εταιρία μας.
Την Εθνική Ασφαλιστική.
Συναδελφικά
Η Σ.Ε.
