26 Μάι 2011
Δυο χρόνια.....
Δυο χρόνια
Πέρασαν κιόλας από το κλείσιμο των καταστημάτων μας.
Δυο χρόνια πέρασαν
κιόλας από τότε που η Διοίκηση της "κακής" Νέας Δημοκρατίας έστειλε
με μια της απόφαση τους εργαζόμενους να ξεκινούν από την αρχή την εργασιακή
τους ζωή στην Τράπεζα.
Δυο χρόνια πέρασαν
κιόλας από τότε που τα ανείσπρακτα εκτοξεύτηκαν στα ύψη λόγω του κλεισίματος
των Καταστημάτων μας.
Δυο χρόνια πέρασαν
κιόλας από τότε που οι σταυρωτήδες σταύρωσαν δεκάδες
συναδέλφους μας με την απόφασή τους που δεν βελτίωσε στο παραμικρό τα
αποτελέσματα της Εταιρίας.
Δυο χρόνια πέρασαν
κιόλας από τότε που οι εργαζόμενοι έμειναν με ένα μεγάλο γιατί….
Δυο χρόνια πέρασαν
κιόλας από τότε που δεκάδες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κατήγγελλαν το κλείσιμο και
έδιναν υποσχέσεις που φυσικά δεν έγιναν ποτέ πράξη.
Δυο χρόνια μετά….
Οι συνάδελφοί μας στην
ΕΤΕ αντιμετωπίζονται ακόμα σαν κάτι ξεχωριστό από τους γηγενής τραπεζουπαλλήλους.
Τα ανείσπρακτα τραβούν
την ανηφόρα και τα αποτελέσματα της Εταιρίας μένουν στάσιμα.
Οι πελάτες μας
εγκαταλείπουν σιωπηλά την Εταιρία μας γιατί χειροτέρεψε η εξυπηρέτησή τους.
Η "κακή" Νέα
Δημοκρατία που έκλεισε τα καταστήματα έφυγε
Το "καλό"
ΠΑΣΟΚ που κρατάει κλειστά τα Υποκαταστήματα ήρθε.
Και τα Υποκαταστήματά
μας παραμένουν κλειστά να θυμίζουν άλλες εποχές.
Τότε που είμασταν Ασφαλιστική Εταιρία και όχι τραπεζικό κατάστημα.
Σαν φόρο τιμής
στους ανθρώπους μας που στελέχωναν τα κύτταρα ζωής της Εταιρίας μας, τα
Καταστήματα, αναδημοσιεύουμε μια ανακοίνωση που είχε βγεί
δυο χρόνια πρίν:
Οι ζωές των άλλων
"Ότι κι' αν
γραφτεί θα είναι απλά μια παρατήρηση.
Γιατί εμείς είμαστε
έξω από το χορό.
Όσο κι' αν θέλουμε να
είμαστε δίπλα τους είναι οι ζωές των άλλων.
Των συναδέλφων μας.
Γιατί πως μπορείς να
καταλάβεις το τι νοιώθει ο συνάδελφος που σου λέει ότι πριν 25 χρόνια άνοιξε το
Υποκατάστημα και σήμερα είναι παρών στο κλείσιμό του;
Μπορεί κανείς;
Βουβά πρόσωπα.
Σκονισμένα ρούχα,
σφιγμένα χείλη και ένα αναπάντητο ερώτημα;
Γιατί ρε γαμώτο μου;
Γιατί αποφάσισαν να
μας κλείσουν;
Γιατί αποφάσισαν να
μας ξεπουλήσουν;
Γιατί πρέπει τώρα να
μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να επιλέξουμε ή να φύγουμε από την πόλη μας ή να
αλλάξουμε εργασιακό περιβάλλον;
Γιατί σβήστηκε με μια
υπογραφή ενός ξένου, ενός που δεν έχει μπορέσει να αγαπήσει τούτη την Εταιρία η
ιστορία 30 και βάλε χρόνων στην πόλη μας;
Σκόρπιες σκέψεις
έρχονται και φεύγουν πάνω στους σωρούς από τα χαρτιά "προς
καταστροφή"
Βλέπετε και τα άψυχα
χαρτιά μπορεί να έχουν τη δική τους ιστορία.
Ιστορία ξεχασμένη κάτω
εκεί στο αρχείο, αλλά ιστορία.
Η ιστορία της καθημερινότητας
των ανθρώπων των Υποκαταστημάτων.
Αυτό που οι άλλοι εκεί
κάτω στην Αθήνα βλέπουν σαν υποχρέωση εδώ στην πρώτη γραμμή είναι καθήκον.
Δεν είναι απλά η
Εθνική Ασφαλιστική.
Είναι το μαγαζί μας.
Εκεί που εμείς
ανοίγουμε με το κλειδί κάθε πρωί, εκεί που αργά το βράδυ κοιτάζαμε μην έχει
ξεχαστεί κάτι αναμμένο.
Είναι εκεί που όταν
πάμε στην πλατεία για έναν καφέ το βραδάκι ακούμε κάποιους από τα διπλανά
τραπέζια να λένε:
"Ο καφές
κερασμένος από μένα."
Από κείνον που πριν λίγες
μέρες είχε εξυπηρετηθεί σωστά, που στο πρόσωπο του εργαζόμενου έβλεπε την ίδια
την Εταιρία.
Και τώρα να του λες
ότι λυπάσαι που δεν μπορείς να τον εξυπηρετήσεις αλλά θα πρέπει να πάει στο
γραφείο ζωής ή στο διπλανό πρακτορείο γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιοι άλλοι.
Δουλεύαμε εκεί που τα
παιδιά μας ήταν περήφανα που ο γονιός τους δούλευε στην Εθνική που πάντα
κάποιοι τα θυμόντουσαν τα Χριστούγεννα, εκεί που πριν ξεκινήσει το σχολείο
είχαν τα ψώνια που μας τα δίνει η "δουλειά", εκεί που σε κάθε πόλη ήμασταν
μια οικογένεια, μια γροθιά.
Ο ένας να τρέχει στην
ανάγκη του άλλου. Να χαίρεται με τη χαρά του, να λυπάται με τη λύπη του.
Αυτή ήταν η ζωή μας.
Απλή ζωή, καθημερινή.
Ήταν η ζωή μας.
Αυτή που ο Παλαιολόγος
ο Λευθεριώτης ο Παγώνης και οι γύρω τους παρατρεχάμενοι
αποφάσισαν να σβήσουν.
Βλέπετε γι' αυτούς
είναι οι ζωές των άλλων."
Συναδελφικά
Η Σ.Ε.
