Συνάδελφοι,

Πάει καιρός τώρα, που οι άνθρωποι της Τράπεζας με το πρόσχημα του ότι θέλουν να δουν και να ελέγξουν που πάνε τα λεφτά τους (!!!) έχουν κυριολεκτικά εισβάλλει στην Εταιρία μας και προσπαθούν να το παίξουν ασφαλιστές.

Ο λαός μας όμως λέει 'Ή παπάς - παπάς, ή ζευγάς - ζευγάς.

Είμαστε κατηγορηματικοί. Κανένας τραπεζικός υπάλληλος δεν μπορεί εύκολα να μπει στην λογική και να καταλάβει το προϊόν που πουλάμε.

Την εμπιστοσύνη.

Να καταλάβει ότι ο δικός μας πελάτης δεν έχει ανάγκη του δανείου γιατί πνίγεται και θα κάνει τα πάντα για να το πάρει.

Να καταλάβει ότι σε εμάς ο πελάτης έρχεται από επιλογή. Όπως επιλογή του είναι το να φεύγει όταν οι ανάγκες του το επιβάλλουν ή όταν οι καθυστέρηση στην εξυπηρέτηση ή στην αποζημίωση ακυρώνει το όνομα και το κύρος της Εταιρίας μας.

Θα πρέπει να τον πείσουμε ότι τα λεφτά του πιάνουν τόπο. Ότι αν χρειαστεί θα μπορεί να εξαγοράσει το συμβόλαιο του φιλικά για να καλύψει μια άμεση ανάγκη του για να μπορέσουμε να τον ξαναδούμε όταν τα πράγματα φτιάξουν.

Ότι αν και όταν έρθει η ώρα της αποζημίωσης θα εξυπηρετηθεί σωστά, γρήγορα και υπεύθυνα από ανθρώπους που μιλάνε την γλώσσα του και όχι από άψυχα τηλεφωνικά μηνύματα.

Αυτό το εξαιρετικά απλό είναι δύσκολο να κατανοηθεί από τα στελέχη της ΕΤΕ που συνηθισμένα στο να αντιμετωπίζουν ανθρώπους απελπισμένους που παρακαλάνε για ένα δάνειο για να επιβιώσουν, έχουν την πολυτέλεια της χαλαρής επιλογής του πελάτη.

Διαδικασίες που γράφονται από άτομα απολύτως άσχετα με το αντικείμενο που καταπιάνονται που το μόνο προσόν τους είναι ένα καλό ακαδημαϊκό βιογραφικό αλλά με μηδενική εμπειρία πρώτης γραμμής.

Από μια Διοίκηση που ασχολείται με το αν καθυστέρησε ένας υπάλληλος ή αν αντιμίλησε ο εργαζόμενος σε κάποιον τραπεζικό που φαντάζεται ότι θα έρθει στην Εταιρία μας με το στυλ του "ξέρετε ποιος είμαι εγώ; Αυτός που σας πληρώνει τους μισθούς σας!" και θα αντιμετωπιστεί από τους "δουλοπάροικους" συναδέλφους μας σαν "γαιοκτήμονας".

Από μια Διοίκηση που ανακάτεψε ένα ολόκληρο Περιφερειακό Υποκατάστημα ( που δεν ξέρει καν που βρίσκεται) για να "τιμωρήσει παραδειγματικά" έναν υπάλληλο για κάτι που ποτέ δεν έγινε και που η ίδια Διοίκηση όταν φάνηκε το λάθος της, δεν είχε το θάρρος να ζητήσει τουλάχιστον μια συγνώμη.

Από μια Διοίκηση που ασχολείται με τα μικρά μη έχοντας εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που η ίδια τοποθέτησε στις θέσεις τους.

Από μια Διοίκηση που όταν ο κος Πρόεδρος τους πει ότι βρέχει, αρπάζουν από μια ομπρέλα και τρέχουν χωρίς καν να δουν αν έξω έχει ήλιο…..

Συνάδελφοι,

Το μαγαζί μας δεν πάει καλά.

Όλη η αγορά το συζητάει.

Η εύκολη απάντηση είναι ότι "τέλειωσε το πάρτυ" και γι' αυτό τα "λαμόγια" στεναχωριούνται και τα διαδίδουν αυτά.

Να πιστέψουμε τους ανθρώπους ή τα νούμερα;

Και τα δυο δείχνουν πάνω κάτω την ίδια εικόνα, ανεξάρτητα από τα κέρδη που εμφανίζουν οι καταστάσεις:

Μιας εταιρίας στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Όχι με την στενή οικονομική έννοια του όρου, αλλά μιας κατάρρευσης που αφορά το όνομα, την ιστορία, την εικόνα της Εταιρίας μας.

Που οι πελάτες, οι πράκτορες, οι ασφαλιστές, η "πιάτσα" λένε ότι αυτή η Εταιρία έτσι όπως πάει δεν έχει μέλλον.

Και τότε οι εκ της τράπεζας προερχόμενοι θα μαζέψουν τα μπογαλάκια τους και κουνώντας το κεφάλι τους θα λένε "μα τα λέγαμε εμείς. Τέτοιοι που ήταν…"

Και οι εργαζόμενοι;

Όλα αυτά που συμβαίνουν όλο και πιο έντονα στην εταιρία μας το τελευταίο διάστημα (απαξίωση συναδέλφων, κλίμα εργασιακής ανασφάλειας, κλίμα εταιρικής ανασφάλειας κ.λ.π.) είναι μια μικρή γεύση, αυτών που συμβαίνουν στον κλάδο μας (απολύσεις συναδέλφων, κλεισίματα εταιριών) αλλά και σε όλη την Ελλάδα και τον κόσμο.

Με τους εργαζόμενους να παρακολουθούν προς το παρόν, απαθείς θεατές ένα δράμα με πρωταγωνιστές τους ίδιους. Ένα δράμα που είναι ακόμα στα πρώτα στάδιά του.

Ένα δράμα που ο καθένας και η κάθε μια πιστεύει ότι αυτή/ος θα την γλυτώσει.

Ότι οι άλλοι είναι αυτοί που θα την πατήσουν.

Οι συνάδελφοι μας που εργάζονται μέσω Icap. Ας τους πληρώνουν λιγότερα, ας δουλεύουν περισσότερες ώρες γιατί δεν είναι σαν και μας….

Οι συνάδελφοι μας που με βάση τις Συλλογικές Συμβάσεις αμείβονται "προκλητικά" που θα έλεγε ο Παντελής Καψής στο δελτίο του Mega. Ας τους τα κόψουν για να σωθούμε οι υπόλοιποι…..

Οι συνάδελφοί μας των καταστημάτων. Έλα μωρέ ας κλείσει κανένα ακόμα να σωθούμε οι υπόλοιποι….

Οι συνάδελφοι μας που έχουν θέσεις ευθύνης. Ποιος ξέρει με τι γλείψιμο τις απέκτησαν. Ας τους τις πάρουν για να σωθούμε οι υπόλοιποι.

Εύκολοι στόχοι.

Αλλά….

Θα είσαι σε ένα δωμάτιο και θα διαπραγματεύεσαι εσύ από την μια κι ο τραπεζικός εργοδότης σου από την άλλη, για τις μειώσεις του μισθού αρχικά και πιο μετά για την ίδια την δουλειά σου.

Γι' αυτό ξύπνα. Μην κρύβεις την οργή σου γι' αυτά που γίνονται.

Αυτήν την οργή που προκαλείται από τις εξόφθαλμες, απροκάλυπτες αδικίες, σταμάτα να την μετατρέπεις σε φόβο και ενοχές για τον μισθό σου, για την δουλειά σου, για τη ζωή σου.

Να την κάνεις δύναμη για διεκδίκηση.

Το ζητούμενο είναι εάν χρειάζεται να περιμένουμε να χάσουμε τα πάντα για να σταματήσουμε να φοβόμαστε. Για να έχει νόημα όλο αυτό, χρειάζεται - περισσότερο από κάθε άλλη φορά - να είμαστε ενωμένοι. Να μετατρέψουμε την κρίση τους σε ευκαιρία για μας και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε όλα αυτά που μας ενοχλούν. Τώρα.

Ας προετοιμαζόμαστε λοιπόν.

Ας πιστέψουμε στη δύναμή μας όχι την ατομική μα την συλλογική.

Ας ενώσουμε τη φωνή μας, τη δύναμή μας με αυτή του διπλανού μας.

Συναδελφικά

Η Σ.Ε.