12 Νοε 2003

30 Χρόνια μετά

30 χρόνια είναι μια απόσταση ασφαλείας για να αποτιμήσεις γεγονότα, για να ανασύρεις τις θύμισες, για να αναπολήσεις τη νιότη σου, για να θυμηθείς τις τότε αντοχές και αντιστάσεις σου
30 χρόνια απόσταση είναι πια ιστορία. Μια ιστορία που όμως τη ζήσαμε, μια ιστορία που γράφτηκε από καθημερινούς ανθρώπους που έγιναν ήρωες, από ανθρώπους που στην πλειονότητα τους δεν εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους στην εξέγερση, η δική μας ιστορία.
Μια ιστορία που δεν πρέπει να ξεχαστεί, ούτε να μπει στο μουσείο σαν απλό έκθεμα. Γιατί δεν είναι μια ιστορία που την διαβάσαμε σε σχολικά βιβλία.. Τη βιώσαμε, ζήσαμε τις στιγμές της, γευτήκαμε τη αψιά μυρωδιά του δακρυγόνου, ακούσαμε τον ήχο από τους πυροβολισμούς, δακρύσαμε παρά την βαζελίνη κάτω από τα μάτια, ανάψαμε φωτιές για τα δακρυγόνα, τρέξαμε να κρυφτούμε από τις "αύρες" και τους ασφαλίτες. Τότε που θέλαμε να απαγορέψουμε το απαγορεύεται…
Το Πολυτεχνείο είναι σταθμός ζωής. Όσο για όλους εκείνους που δεν βρέθηκαν εκεί εκείνη τη νύχτα, το Πολυτεχνείο είναι λίκνο Δημοκρατίας και Ελευθερίας. Κι αν κάποιοι κατά καιρούς, συνειδητά ή ασυνείδητα, προσπάθησαν να το κάνουν πανηγύρι δεν θα τα καταφέρουν, γιατί όλοι εμείς που πιστεύουμε σε αυτή την εξέγερση, ελπίζουμε πως "τα παιδιά του Πολυτεχνείου", με παιδιά και εγγόνια  δικά τους σήμερα, δεν θα τους το επιστρέψουν.
Φυσικά, το Πολυτεχνείο ανήκει και πρέπει να ανήκει σε ολόκληρο το δημοκρατικό λαό. Να νοιώθει ο καθένας και η καθεμιά περήφανη που αυτός ο τόπος γεννάει μεν μερικές φορές και δικτάτορες, αλλά και διαμορφώνει τους απλούς ανθρώπους τυραννοκτόνους, και έτσι πορεύεται, δια μέσου των χρόνων, γράφοντας πολλές φορές με το αίμα του την ιστορία.

Αυτή η ιστορία  - η σπίθα που έγινε πυρκαγιά ανατροπής - δεν πρέπει να αφήσουμε να σβήσει. Γιατί μέλλον που δεν στηρίζεται στο παρελθόν είναι καταδικασμένο να ξεχαστεί.