14 Ιαν 2004
Λυπάμαι, Μαρία...
Λυπάμαι, Μαρία...
Συνάδελφοι,
Δεν συνηθίζω να δημοσιεύω προσωπικά κείμενα, αλλά αυτή την φορά
θα κάνω εξαίρεση για ένα κείμενο μιας αναγνώστριας που διάβασα στην
"Ελευθεροτυπία" και θάθελα να το μοιραστώ με όλους τους συναδέλφους.
"Τον Νοέμβρη
του '73, στα 13 μου τότε χρόνια, πρωτοάκουσα τη φωνή της Μαρίας, τη φωνή του
Πολυτεχνείου, μια φωνή που παλλόταν για αγώνα, για ιδανικά, για ελευθερία,
δημοκρατία, για εθνική ανεξαρτησία. Μόλις είχα μπει στην εφηβεία και
χρειαζόμουν πρότυπα για να ταυτιστώ για να πιστέψω.
Λυπάμαι, Μαρία....
Όλα αυτά τα χρόνια
παρακολουθούσα την πορεία σου, μέσα στην Αριστερά, με τα σκαμπανεβάσματα, τις
χαρές και τις απογοητεύσεις. Άσχετα αν συμφωνούσα, διαφωνούσα ή σε
δικαιολογούσα, ήσουν η δική μου Μαρία, η Μαρία που εξέφραζε ένα κομμάτι της
γενιάς μου. Ακόμα κι όταν πριν από μερικούς μήνες δήλωσες ότι αποχωρείς από τον
Συνασπισμό παρ'όλο που στενοχωρήθηκα, σε ένα βαθμό σε δικαιολόγησα, προσπάθησα
να καταλάβω το προσωπικό σου αδιέξοδο.
Λυπάμαι, Μαρία....
Η δήλωσή σου ότι
ουσιαστικά προσχωρείς στο "νικηφόρο πλειοψηφικό προοδευτικό ρεύμα"
έσπασε κάτι μέσα μου για σένα. Σκέπασε με ομίχλη τη φωνή της Μαρίας.
Τελικά, αποδείχτηκε
ότι και για σένα το τραγούδι των σειρήνων της εξουσίας υπήρξε σαγηνευτικό. Πώς
αλλιώς να εξηγήσω την τόση βιασύνη σου να προσχωρήσεις σε κάτι που δεν έχει
πάρει ακόμα ούτε σάρκα ούτε οστά και που όμως επιζητά την ψήφο του λαού σε δύο
μήνες.
Λυπάμαι, Μαρία....
Γιατί με την απόφασή
σου θα περάσεις τελικά στη Ιστορία όχι σαν την Μαρία του αγώνα, αλλά σαν την
Μαρία που συνέβαλε κι αυτή στην καλλιέργεια ενός ιδεολογικού
"αχταρμά", ενός τέρατος που κυοφορείται από εκσυγχρονισμό, λαϊκισμό,
ευρωπαϊσμό, φιλοαμερικανισμό, επίφαση δημοκρατίας και επίκληση μεσσιανισμού (ο
σωτήρας που θα σώσει το κόμμα από την ήττα και τον λαό από το βούρκο των
διεφθαρμένων πολιτικών). Γιατί μόνο αυτό το σκηνικό μπορούμε να έχουμε μέσα
στους επόμενους 2 μήνες.
Λυπάμαι,
Μαρία..."
Για την αντιγραφή
Γιάννης Πετσαλάκης
