Συνάδελφοι,

Κάθε μέρα που περνάει στην Εταιρία μας μοιάζει φυσιολογική.

Σηκωνόμαστε το πρωί, ερχόμαστε στη δουλειά μας, περνάει το ωράριο, που για αρκετούς από μας τραβάει σε διάρκεια τουλάχιστον δεκάωρου και φεύγουμε ή κλείνουμε -αν τα καταφέρουμε λόγω πίεσης- το laptop, που ξανανοίγει βέβαια αν χτυπήσει το κινητό μας από τον προϊστάμενο με τα deadlines του.

Μοιάζει φυσιολογική αλλά δεν είναι…

Το κέφι και η διάθεση έχουν προ πολλού χαθεί, η ανθρωπιά έχει φύγει από την Εταιρία, που μόνο μέλημα των διοικούντων της είναι να φανούν αρεστοί στα αφεντικά τους, που πανάθεμα και να ξέραμε ποια και πόσα είναι.

Το προσωπικό έχει πολυκατακερματιστεί… Εργαζόμενοι, οι κανονικοί καταπώς θεωρούνται, κάτι λίγοι ειδικοί σύμβουλοι του ύψους και του βάθους στην μισθοδοσία τους, εργαζόμενοι στην ΕΤΕ, εργαζόμενοι στην ICAP, εργαζόμενοι στην Action Line, εργαζόμενοι στην Mellon, γραμματείς των γραφείων πωλήσεων, εργαζόμενοι στο Call Center, εργαζόμενοι με "flexible capacity".

Όλα βαίνουν καλώς…

Η παραγωγή και η κερδοφορία αυξάνονται, οι «μανατζαρέοι» απολαμβάνουν την θαλπωρή των γραφείων τους δίνοντας εντολές περί εξολοθρεύσεως της μουχρίτσας στα φυτά εισόδου, έχουμε CEO, CFO, COO, CRO, CIO και λοιπούς Chief, η κοινωνική τους ευθύνη διαφημίζεται με πληρωμένες χορηγίες στον τύπο, αυτοθαυμάζονται για το πόσο καλά τα πηγαίνουν και πόσο πιο καλά θα τα πήγαιναν αν δεν είχαν και εκείνους τους τεμπέληδες εργαζόμενους που δεν ενστερνίζονται την μεγαλοσύνη τους και που περιμένουν να φάνε τη θέση του μεγαλύτερου από αυτούς…

Ζουν αναμεσά μας, αλλά είναι ερμητικά κλεισμένοι μέσα στον γυάλινο ψεύτικο κόσμο τους.

Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι άλλοι σε αυτή την Εταιρία.

Τα «ανθρωπάκια» της καθημερινότητας.

Αυτοί που με φιλότιμο προσπαθούν να τιμήσουν το ψωμί τους, που έρχονται πια, με σκυφτό το κεφάλι να δουλέψουν, που έχουν καταλάβει ότι αντιμετωπίζονται σαν πληβείοι.

Αυτοί, που ο μισθός τους έρχεται από το παρελθόν, τότε που η Εταιρία ήταν ανθρώπινη και τους έβλεπε σαν συνεργάτες.

Αυτοί, που δεν έχουν καμία σχέση με όσους τους κλέβουν καθημερινά τη ζωή τους, τις ελπίδες και τα όνειρά τους.

Ποιος, όμως, από τους «μανατζαρέους» των απαστραπτουσών πολυτελών εταιρικών οχημάτων τους, μπορεί ή θέλει να προσπαθήσει να καταλάβει τις αγωνίες τους, τον καημό και την πίκρα τους. Γι’ αυτούς είναι απλά ένας κοστοβόρος αριθμός μητρώου. Είναι το νούμερο οχτώ, τον ξέρουν όλοι με αυτό, είναι ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φράντς της καθημερινότητάς τους.

Κρίμα για αυτή την Εταιρία…

Κρίμα για τους ανθρώπους της…

Κρίμα για την ιστορία της...

Κρίμα ακόμα και για αυτούς, που, όντας Εφιάλτες, κλήθηκαν να φυλάξουν Θερμοπύλες…

Κι, όμως, για εμάς, τα «ανθρωπάκια», όποια και να ‘ναι η ερώτηση, η απάντηση παραμένει σταθερή: Ο άνθρωπος.

Συναδελφικά,

Η Σ.Ε.