Συνάδελφοι,

Είκοσι μέρες πριν την λήξη των Συμβάσεων μας και λίγες μέρες μπροστά από το ξεπούλημα της Εταιρίας μας, θα κληθούμε όλοι μας σαν ελεύθεροι εργαζόμενοι, να πάρουμε αποφάσεις καθοριστικές για το εργασιακό μας μέλλον.

Πως θα διαμορφωθεί το εργασιακό τοπίο μετά την έλευση του CVC;

Αν μπορούμε να διασφαλίσουμε τα εργασιακά μας δικαιώματα.

Αν ο Σύλλογός μας μεταβληθεί σε εργοδοτικό Σύλλογο, υποχείριο της κάθε Διοίκησης.

Αν θα ζούμε με τον φόβο της επόμενης μέρας.

Αν η αξιοπρέπεια υποχωρήσει μπροστά στον φόβο μας.

Αν τελικά ο Γολιάθ της εργοδοσίας είναι όντως τόσο ισχυρός όσο εμφανίζεται.

Αν θα επιτρέψουμε να επαναληφθεί το συνδικαλιστικό λάθος που κάναμε το 2012 με την μείωση των μισθών και δικαιωμάτων μας.

Πως θα ζούμε με πληθωρισμό 8% και μηδενικές αυξήσεις;

Πως θα πληρώνουμε ρεύμα και καύσιμα;

Σε αυτά και, ίσως, άλλα τόσα ερωτήματα καλούμαστε να δώσουμε ο καθένας και η κάθε μια από εμάς την απάντηση που πρέπει.

Η Διοίκηση από την μια μεριά εμφανίζεται αδιάλλακτη, εμμένοντας σε μηδενικές αυξήσεις, κατάργηση του όρου περί μη ομαδικών απολύσεων, κατάργηση κάθε διαδικασίας προσλήψεων και προαγωγών, ελάχιστη προβλεπόμενη από τον νόμο διάρκεια Σύμβασης.

Εμείς, από την άλλη, πρέπει να αποφασίσουμε αν όλα αυτά είναι αποδεκτά σήμερα και κατά πόσο, αν τα δεχθούμε, αύριο δε θα προχωρήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση της αξιοπρέπειας μας.

Απλά και ξεκάθαρα διλήμματα.

Ο δρόμος του αγώνα που η παράταξη και ο Σύλλογός μας προτείνουν, δεθα είναι εύκολος.

Όλοι μας θα ματώσουμε οικονομικά.

Το τίμημα, όμως, που θα κληθούμε να καταβάλουμε αν δεχτούμε τις απαράδεκτες προτάσεις της Διοίκησης, θα είναι σίγουρα μεγαλύτερο.

Χαμένος αγώνας είναι αυτός που δε δίνουμε.

Και οι άνθρωποι της Εθνικής έχουν αποδείξει ότι μπορούν να κρατήσουν ψηλά το κεφάλι και να αγωνιστούν για το μέλλον τους.

Συναδελφικά,

Η Σ.Ε.