«Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν να ξεφύγουν από τη φωτιά για να σωθούν, εκτός από το σπουργίτι το οποίο παίρνει με κάθε πέταγμά του στην πιο κοντινή πηγή όσο νερό χωράει στο ράμφος του και το ρίχνει στη φωτιά για να τη σβήσει. Τα άλλα ζώα κοιτάνε αμήχανα και φοβισμένα και προσπαθούν να το πείσουν για την επικινδυνότητα και τη ματαιότητα της πράξης του. Τότε το σπουργίτι τους απαντά: Κάνω αυτό που μου αναλογεί, κι αν θέλετε να σωθείτε και να σωθεί και το κοινό μας σπίτι κάντε κι εσείς ό,τι σας αναλογεί».

Χτες ψηφίζαμε για το πως πρέπει να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στις γραμματείς, και τις οικογένειές τους, για τις γραμματείς που εργάζονται στα Γραφεία Ζωής της εταιρείας μας...

Χτες ψηφίζαμε για το πως πρέπει να στηρίξουμε τους εργαζόμενους, και τις οικογένειές τους, τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους του διπλανού μας γραφείου, που μετά από τόσα χρόνια εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται ως δανειζόμενο προσωπικό...

Χτες ψηφίζαμε για το πώς πρέπει ενισχυθούν οι συνάδελφοι, και οι οικογένειές τους, οι συνάδελφοι που υπηρετούν στα υποκαταστήματα της εταιρείας μας στην περιφέρεια…

Χτες ψηφίζαμε για το πως θα μπορέσουμε εμείς και οι οικογένειές μας να διεκδικήσουμε μια αξιοπρεπέστερη επιχειρησιακή σύμβαση...

254 απαθείς δεν αφιέρωσαν 3 λεπτά να ψηφίσουν για τα παραπάνω θέματα. Αφιέρωσαν μικρότητα και απογοήτευση στους συναδέλφους τους που μπήκαν στον "κόπο" να ψηφίσουν.

254 απαθείς απέφυγαν την ευθύνη για ανθρώπινη επικοινωνία και επαφή. Η αδιαφορία  και η άγνοια είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η ηθελημένη άγνοια γεννά αδιαφορία. Η αδιαφορία υποθάλπεται και συντηρείται από τη σκόπιμη άγνοια.

Τους καλούμε να κοιτάξουν βαθιά μέσα τους, να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αφήσουν πίσω τους αυτό το θλιβερό εργασιακό στιγμιότυπο, το χρωστάνε - το χρωστάμε - σε αυτούς που έφυγαν παλεύοντας για εργασιακά δικαιώματα που σήμερα τα θεωρούμε δεδομένα, το χρωστάνε - το χρωστάμε σε αυτούς που θα έρθουν να αντιμετωπίσουν μια εργασιακή δυστοπία για την οποία 254 χτες αδιαφόρησαν...

«Και γιατί να ασχοληθείς; Μήπως θα αλλάξει τίποτα; Όλοι ίδιοι είναι! Όλα είναι σχεδιασμένα και προκαθορισμένα. Ό,τι και να κάνεις, το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο.» Πέρα από τα οικονομικά ελλείμματα, διογκώνονται και τα κοινωνικά ελλείμματα..

Η ατομική ευθύνη, η κοινωνική συνείδηση είναι τεράστιες έννοιες που λειτουργούν πέρα και πάνω από τα στενά όρια μιας εταιρείας, έννοιες που πρέπει ο καθένας μας να τις διαχειριστεί και να τις διασφαλίσει με συμπόνια και εποικοδομητική σκέψη.

Ο πολιτισμός και οι ελευθερίες που μας έχουν κληροδοτηθεί από τις προηγούμενες γενιές δεν μπορεί να διατηρηθεί και να εμπλουτιστεί μόνο με το να "κοιτάμε τη δουλειά" μας.

"..Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο.

Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της.

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί.

Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;....”

Το κείμενο (που θα μπορούσε να έχει γραφτεί χτες) γράφτηκε το 1917 από τον πολιτικό επιστήμονα Αντόνιο Γκράμσι.

Καλή Ανάσταση στις καρδιές και στα μυαλά όλων...

Συναδελφικά,

Η Σ.Ε.