Συνάδελφοι,

Τι είναι άραγε αυτό που μας ενώνει; Ποιο το πλαίσιο των κοινών μας επιδιώξεων; Ποια η συγκολλητική ουσία του σώματος της Γενικής μας Συνέλευσης; Τι μας καθιστά ενιαίο και αδιαίρετο υποκείμενο σε έναν οργανισμό εργασίας; Ποιες οι κοινές μας φιλοδοξίες; Ο Σύλλογος μας, μπορεί να σταθεί στο πλάι μας, ή έχει απωλέσει το ρόλο του; Ερωτήματα πολλά και αμείλικτα. Ωστόσο το βασικό, κυρίαρχο και βασανιστικό ερώτημα σήμερα που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι τι μας ενώνει.  

Για να απαντήσουμε το παραπάνω ερώτημα θα πρέπει προηγουμένως να έχουμε πλήρη συνείδηση των συνθηκών και των αλλαγών που συμβαίνουν τώρα στην εταιρεία και που θα μας επηρεάσουν στο άμεσο μέλλον. 

Η Διοίκηση έως σήμερα έχει υιοθετήσει ένα προσωπείο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ύφος και στόχευση. Σκοπός της είναι να πείσει πως αποτελεί άξιο συνεχιστή μιας ιστορικής και μακρόχρονης ασφαλιστικής εταιρείας. Αποπειράται να τονίζει πως το δικό της κοινωνικό αποτύπωμα θα είναι εξίσου ισχυρό με αυτό των προκατόχων της. Θυμίζουμε το, μια Εθνική δυο ομάδες, τις αδιαμεσολάβητες απευθείας αποζημιώσεις κατά την περίοδο της πλημμύρας Ντάνιελ και το εμβληματικό δια στόματος Διευθύνοντος Συμβούλου πως «στόχος της εταιρείας είναι ο πελατοκεντρικός της χαρακτήρας της και όχι η μονομέρεια της κερδοφορίας».. Άρα η  νέα διοίκηση ανακαλεί στην μνήμη της κοινής γνώμης, εκφάνσεις του λεγόμενου ιδεαλισμού σε μια προσπάθεια της να τονίσει την ελληνικότητα της, άλλα και τη συνέχεια του οικοδομήματος που καλείται να διαχειριστεί, δυστυχώς με ηθελημένη ανεπάρκεια.  

Η αντίφαση αυτή αναδεικνύεται από τη στάση της νέας μας Διοίκησης σχετίζεται με τα ακόλουθα: Όσο δήθεν ενδιαφέρεται για το σύγχρονο κοινωνικό αποτύπωμα που θα αφήσει στην ελληνική κοινωνία μέσα από τη δράση της, τόσο περισσότερο όχι μόνο λησμονά να επιδείξει την ίδια συνέπεια για το στελεχιακό και ανθρώπινο δυναμικό της Εταιρείας που διοικεί αλλά του επιτίθεται ευθέως. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτέλεσαν οι πρόσφατες απολύσεις εργαζομένων, ο διαρκώς αυξανόμενος εργασιακός αυτοματισμός που καλλιεργείται μεταξύ μας, το ύφος του διαλόγου στο θέμα της διαπραγμάτευσης αναφορικά με τη σύναψη νέας Συλλογικής Σύμβασης, φαινόμενα εργασιακού burn out, που οδηγούν σε πρόωρη φυγή στελεχών, το επίμαχο άρθρο 5 για τις ομαδικές απολύσεις, οι προτεινόμενες αυξήσεις που είναι σημαντικά κατώτερες του πληθωρισμού, η αύξηση του ωραρίου εργασίας που συνεπάγεται 13 επιπλέον μέρες εργασίας το χρόνο κ.α.  Εκείνο που προκύπτει είναι πως η νέα διοίκηση προς τα έξω επικοινωνεί έναν χαρακτήρα με έντονα τα κοινωνικά χαρακτηριστικά, ενώ ταυτόχρονα στο εσωτερικό της υιοθετεί μια άλλη τακτική. Η τακτική αυτή φανερώνεται ως άκαμπτη, σκληρή και αποφασισμένη να περιορίσει κεκτημένα και κατακτήσεις δεκαετιών. Αβίαστα σε αυτό το σημείο προκύπτει το συμπέρασμα πως η νέα διοίκηση υιοθετεί τις αρχές του νεοφιλευθερισμού, αναφορικά με την άσκηση της πολιτικής της και ιδιαίτερα στα εργασιακά ζητήματα. 

Ο πρωταγωνιστικός ρόλος που όλα αυτά τα χρόνια έχει διαδραματίσει η Εθνική Ασφαλιστική οφείλεται, όχι μόνο, άλλα σε ένα μεγάλο βαθμό στην ισορροπία που επιτυγχάνονταν μεταξύ των εργοδοτικών στόχων και των εργατικών διεκδικήσεων. Η συνεννόηση που επέφερε τη πολυπόθητη εργασιακή ειρήνη επιτυγχάνονταν μέσω αμοιβαίων υποχωρήσεων. Εργοδοσία και εργαζόμενοι κατάφερναν και βρίσκαν το κοινό σημείο ισορροπίας που οδηγούσε στην εργασιακή ισορροπία. Σήμερα κάτι τέτοιο δε διαφαίνεται να συμβαίνει. Σήμερα επιβραβεύεται η μετάθεση ευθυνών, η ρουφιανιά, το σκύψιμο της μέσης.

Μέσα από τις παραπάνω σκέψεις πλησιάζουμε στην απάντηση του αρχικού μας ερωτήματος. Το επαναλαμβάνουμε. Τι είναι αυτό που μας ενώνει;  

Σαν εργαζόμενοι, οφείλουμε να αναδείξουμε τις πτυχές της λειτουργίας της νέας μας διοίκησης. Επιδίωξη μας δεν αποτελεί ούτε η σύγκρουση, ούτε η ακύρωση του συλλογικού μας υποκειμένου. 

Σκοπός μας είναι η ανάδειξη των χαρακτηριστικών όπως διαμορφώνονται σήμερα ώστε το αύριο για τους εργαζόμενους να μην είναι δυστοπικό, να μην είναι ζοφερό.

Όσο κάποιοι θα δεσμεύονται αποκλειστικά στο όνομα της αγοράς,. εμείς θα δεσμευόμαστε στο όνομα της ισότητας.

Όσο η λογική τους θα απορυθμίζει την εργασία, η λογική μας θα παρεμβαίνει ώστε να τη ρυθμίζει.

Όσο θα ορκίζονται στον ανταγωνισμό, εμείς θα ορκιζόμαστε στην αλληλεγγύη.

Όσο θα καλλιεργούν την ανασφάλεια, εμείς θα αναδεικνύουμε την εμπιστοσύνη.

Όσο η ιδεολογία τους θα διαχειρίζεται φόβους, η δική μας θα διαχειρίζεται προσδοκίες και προοπτικές για όλους.

Όσο η περιχαράκωση τους, θα διαιρεί, η συμπερίληψη μας θα πολλαπλασιάζει.

Όσο θα επενδύουν στον κοινωνικό αυτοματισμό, εμείς θα προβάλουμε τον άνθρωπο. 

Όσο θα σπάνε σε κομμάτια τις ανάγκες μας, εμείς θα συνθέτουμε το μωσαϊκό της ζωής μας.

Όσο εκείνοι θα φαντάζουν πανίσχυροι, εμείς τους θυμίζουμε ότι διαφεντεύουν εξαιτίας μας.

Αυτή λοιπόν θεωρούμε την απάντηση στο τι μας ενώνει. Η Συλλογική δράση!

Ας μην παρασυρόμαστε από αντιλήψεις που θέλουν τον εργαζόμενο με απλωμένη την παλάμη της ελεημοσύνης, άλλα ας ενωθούμε με όσους υψώνουν την γροθιά της αλληλεγγύης και της συνεννόησης. 

Ας μην διολισθαίνουμε στα κελεύσματα του θεωρούμενου εκσυγχρονισμού τους, άλλα να παραμείνουμε δεμένοι στο άρμα της αμοιβαιότητας και της συνεργασίας.

Σήμερα είναι ο χρόνος.

Αύριο θα είναι πολύ αργά

Κάνουμε έκκληση για κοινή πορεία σήμερα

Γιατί ο καθένας μόνος του δεν θα μπορέσει.

Κλείνοντας παραθέτουμε το απόσπασμα από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη «Οι τελευταίοι»:

"Το ρόλο μας, τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς

την πρώτη μέρα που διστάσαμε να πάρουμε μιαν απόφαση

ή που σταθήκαμε εύκολοι σε μιαν αναβολή.

Μια ταπείνωση, που δεν ανταποδόθηκε,

αναπηδάει μιαν άλλη ώρα, σαν μαχαίρι, μέσα σου

για να σκοτώσει ό,τι πιο πολύ αγαπάς.

Ένα μεγάλο, ακατόρθωτο όνειρο,

που του ’κλεισες την πόρτα,

κάθεται 'κεί απέξω χρόνια τώρα

κι όταν σε βρουν νεκρό,

κανείς δεν ξέρει ότι δεν άντεχες

ν’ ακούς αυτά τα τεράστια ματωμένα νύχια του

να γδέρνουνε την πόρτα σου.

Όλα όσα αρνηθήκαμε...

αυτό είναι το πεπρωμένο".

Συναδελφικά,

Η Σ.Ε.