Συνάδελφοι,

Μια γενική εκτίμηση που θα μπορούσε να γίνει είναι ότι η δημοκρατία την οποία γνωρίζαμε, η δημοκρατία που οραματίστηκαν οι δυτικοί στοχαστές, από τον Μοντεσκιέ μέχρι τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ και από τον Βολταίρο μέχρι τον Αλτουσέρ, έχει μάλλον χάσει μια βασική της διάσταση, αυτήν της προστασίας του ατόμου από την αυθαιρεσία της εξουσίας είτε πολιτικής είτε εργασιακής, είτε τηλεοπτικής.

Για αυτό το κακό δεν εδρεύει μόνο στην Ουάσιγκτον, το Λονδίνο ή τις Βρυξέλλες. Βγάζει ρίζες κι εδώ. Γι' αυτό χρησιμοποιείται η παλιά δοκιμασμένη συνταγή του υποτιθέμενου "εσωτερικού εχθρού". Για προληπτικούς λόγους, ο εσωτερικός εχθρός ταξινομείται, κατατάσσεται, παρακολουθείται. Με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών υιοθετείται η πανεποπτική παρατήρηση των εργαζομένων και η ταξινόμηση και συγκέντρωση των πληροφοριών για τους συναδέλφους που κυοφορούν την επικινδυνότητα για το διοικητικό σύστημα. Όσο η διοίκηση της Τράπεζας απογυμνώνεται από μια σειρά κοινωνικές λειτουργίες, όσο το "κοινωνικό της πρόσωπο" τσαλακώνεται, την στιγμή που εμφανίζεται να βάζει σαν μοναδικό στόχο της Τράπεζας τα κέρδη που έρχονται με κάθε τρόπο, τόσο ενισχύεται ο αντεργατικός της χαρακτήρας, τόσο ενισχύεται η "ασφάλειά" της απέναντι σε οποιαδήποτε οικονομική "απειλή", πραγματική ή προσχηματική, αληθινή ή εικονική. Και για χρησιμοποιήσουμε τη διατύπωση του Νίκου Πουλαντζά, δημιουργείται η "αυταρχική δημοκρατία" στον εργασιακό χώρο.

Ο στόχος είναι να εθιστεί ο κόσμος στην παρακολούθηση, και στο ρουφιάνεμα, να πιστέψει ότι όλα αυτά γίνονται για το "καλό" του, για την "προστασία" του και στο όνομα της "διαφάνειας". Μέχρι που ο καθένας μας να γίνει πιο διάφανος απέναντι στην εξουσία της διοίκησης και η εξουσία της διοίκησης πιο αδιάφανη απέναντι στον έλεγχο των εργαζομένων.

Πιθανότατα το μελλοντικό εργασιακό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού να θελήσει να πλησιάσει αυτό της Κίνας. (απαγόρευση απεργιών, εφτά μέρες εργασίας την βδομάδα, 16 ώρες εργασίας και αμοιβή περίπου μισό ευρώ την ώρα). Άρα αυτός ο εργασιακός μεσαίωνας είναι πολύτιμος για τους νεοφιλελεύθερους και δεν καταδικάζεται από την "διεθνή κοινότητα".

Το επιχείρημα της διοίκησης, ότι δηλαδή η τράπεζα εφαρμόζει απλά τον αμερικάνικο νόμο Sarbanes Oxley Act του 2002, 'μιας και η ΕΤΕ είναι εισηγμένη στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης είναι η προσχηματική δικαιολογία για να εφαρμοστεί και με "αμερικάνικη" βούλα το ρουφιανιλίκι.

Στα δικά μας, με βάση την κατάπτυστη εγκύκλιο της Διοίκησης, συνέχεια ανάλογης εγκυκλίου της ΕΤΕ, διαμορφώνεται ένα νέο εργασιακό στερεότυπο που προσβάλλει βάναυσα τα εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα και που πρέπει να το αμφισβητούμε όλοι μας σταθερά, συστηματικά, καθημερινά και συγκεκριμένα.

Το ανώνυμο ρουφιάνεμα δίνει την δυνατότητα στον οποιονδήποτε θέλει, με βάση μια ανώνυμη επιστολή ή καταγγελία που θα κάνει να βάλει σε δοκιμασία ελέγχου και επιθεώρησης τον συνάδελφο που δεν θα έχει ιδέα, με βάση την όποια προσωπική εμπάθεια ή αντιπαλότητα έχει με αυτόν, ή με βάση την "κατεύθυνση" που μπορεί να δίνει η διοίκηση για κάποιον ανεπιθύμητο σε αυτήν. Ακόμα και αν δεν αποδειχτεί τίποτε, η διαπόμπευση του συναδέλφου θα έχει ολοκληρωθεί σε ελάχιστο χρόνο.

Για αναρωτηθείτε τι όπλο μπορεί να γίνει αυτό το ανώνυμο ρουφιάνεμα στα χέρια μιας διοίκησης που θα θέλει "να τσακίσει" τον οποιονδήποτε μη αρεστό σε αυτήν εργαζόμενο.

Και όσο κι' αν ακούγεται ρετρό ή αναχρονιστικό θεωρούμε ότι είναι επίκαιρη ακόμα και σήμερα η ρήση του Θουκιδίδη:

Συναδελφικά

Η Σ.Ε.