Αγαπητοί συνάδελφοι,

Όπως διαβάζετε στις διάφορες ανακοινώσεις αλλά και βιώνετε από τους παλιότερους συναδέλφους που το συζητάνε, είμαστε στην μέση μιας τεράστιας, καλά οργανωμένης επίθεσης ενάντια σε κάθε τι που δίνει δικαιώματα στους εργαζόμενους.

Στο ασφαλιστικό, δηλαδή στην σίγουρη κατάληξη του εργασιακού μας βίου η επίθεση έρχεται από παλιά. Το 1992 έγινε το πρώτο ντου εναντίον μας, χωρίζοντάς μας σε τρείς κατηγορίες. Αυτούς που πρωτόπιασαν δουλειά πριν το 1983, σε αυτούς που έπιασαν στο διάστημα 1983 - 1992 και σ' αυτούς που πρωτοδούλεψαν από το 1993 και μετά.

Τότε μας είπαν ότι οι παλιοί δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε. Ότι το κράτος κατανοεί ότι για χρόνια αυτοί έδιναν τα χρήματά τους προκειμένου να πάρουν μια αξιοπρεπή σύνταξη και δεν επρόκειτο ποτέ να πειραχτούν.

Για τους άλλους πάλι μικρές αλλαγές θα γινόντουσαν. Να κάτι με μια μικρή αύξηση των ορίων ηλικίας, μια μικρή μείωση των συντάξεων μια μεγάλη μείωση του εφάπαξ τους. Τότε όμως η γενιά αυτή είχε μπροστά της τουλάχιστον 20 χρόνια για να πάρει σύνταξη οπότε ήταν πιο εύκολο να το δεχτούνε.

Για την επόμενη γενιά, δηλαδή αυτή που θα έμπαινε μετά από ένα χρόνο στην αγορά εργασίας ποιος νοιάζονταν; Νέοι είναι ας δουλέψουνε ήταν τότε το σλόγκαν.

Τα χρόνια πέρασαν και ήρθε ο νόμος Ρέππα να μας κόψει λίγο περισσότερο τα δικαιώματά μας με την κατάργηση του ταμείου μας και την ενσωμάτωσή του στο ΙΚΑ.

Τότε πάλι λέγαμε. Έλα μωρέ σε πέντε χρόνια ποιος ζεί ποιος πεθαίνει.

Έλα όμως που τα πέντε χρόνια πέρασαν γρήγορα και σήμερα το μακρύ χέρι του κράτους μπαίνει όχι μόνο στην κύρια σύνταξη μας (ΤΑΠΕ) αλλά και στην Επικουρική, ακόμα και στην υγεία.

Και όλα αυτά χωρίς να έχει χρειαστεί μέχρι σήμερα να βάλει ούτε ένα ευρώ στα ταμεία μας, χωρίς να έχει πληρώσει ούτε έναν υπάλληλο, χωρίς να έχει χρειαστεί να συμβάλει στο παραμικρό στην λειτουργία τους.

Σήμερα βιώνουμε το προτελευταίο στάδιο της επίθεσης εναντίον μας.

Καταργούν τα ταμεία μας

Θα πείτε; Τι μας νοιάζουν άραγε όλα αυτά; Αφού εμείς θα δουλεύουμε για μια ζωή. Η σύνταξη είναι μάλλον ένα θλιβερό αστείο στα 67 μας.

Δεν είναι έτσι, Το μέλλον δεν είναι μονόδρομος. Αν ήταν έτσι δεν θα είχαμε σήμερα τις εφτάμισυ ώρες δουλειάς, τον μισθό με τα επιδόματα, τον ένα μήνα άδεια τις 18 ώρες προσωπική, το ελαστικό ωράριο και όλα αυτά που μας κάνουν ανθρώπους αντί για μισθωτούς σκλάβους.

Σήμερα που χτυπιούνται οι παλιότερες γενιές ασφαλισμένων είναι ο χρόνος για να δείξετε ότι μπορείτε να σταθείτε δίπλα μας.

Το "διαίρει και βασίλευε" των Ρωμαίων από το 146 πΧ εξακολουθεί να φέρνει αποτελέσματα 2000+ χρόνια αργότερα. Στο χέρι μας είναι να σταματήσει. 

Το ξέρουμε ότι το σύστημα αμοιβών με το ενιαίο μισθολόγιο φαίνεται να είναι ισοπεδωτικό για σας.

Το ξέρουμε ότι πολλές φορές εμείς οι παλιότεροι σας βάζουμε να κάνετε όλη τη δουλειά έτσι "γιατί είστε νέοι".

Το ξέρουμε ότι το ασφαλιστικό δεν είναι κάτι που σας αφορά σήμερα (εκτός από το κομμάτι της υγείας)

Δεν υπάρχει κράτος δικαίου, κράτος κοινωνικό ή εργασιακά δικαιώματα, τα οποία να χαρίζονται. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα ισχυρών διεκδικητικών αγώνων της κοινωνίας, των συνδικάτων, των εργαζόμενων.

Η απεργία είναι πόλεμος δεν είναι κυριακάτικος περίπατος! Και έχει χυθεί αίμα σε απεργίες για να μπορούμε να έχουμε αυτά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα.

Η φωνή όλων μας μπορεί ν' ακουστεί πιο δυνατά