30 Απρ 2015

Η Πρωτομαγιά είναι αργία;


"Ξέχασα να πάρω κάρβουνα. Πώς θα ψήσουμε στο βουνό χωρίς κάρβουνα;!; Ξεκινάω για το μαγαζί και για κακή μου τύχη πέφτω σε διαδήλωση… Μα καλά ρε φίλε, αυτοί Πρωτομαγιά βρήκαν να κάνουν διαδήλωση;"

Μια πεταλούδα πετά κάτω απ' τον πρωτομαγιάτικο ήλιο και πάνω από ένα λευκό μάρμαρο. Είναι το μνήμα ενός εργάτη που δολοφονήθηκε τον Μάιο του 1886 στο Σικάγο από αστυνομικούς διεκδικώντας οκτάωρη εργασία και καλύτερες συνθήκες δουλειάς. Σχεδόν, 130 χρόνια μετά οι σύγχρονοι "εργάτες" (τα λεγόμενα "λευκά κολάρα") θεωρούν ως μέτρο επιτυχίας τους το πόσο αργά γυρνούν στο σπίτι τους. Όσο πιο αργά, τόσο πιο "στέλεχος". Στην Ελλάδα, εδώ και δύο δεκαετίες, δουλεύτηκε με επιμονή απ' τα ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης η διάχυση ενός "εξέκιουτιβ λάιφστάιλ". Φθάσαμε μάλιστα στο σημείο όπου η τήρηση του οκτάωρου ωραρίου (στην ελληνική αγορά) να θεωρείται "δημοσιοϋπαλληλισμός" και κατ' επέκταση η πληρωμή της υπερωρίας "καταχρηστική διεκδίκηση".

Το παραπάνω δείχνει ότι η Πρωτομαγιά δεν είναι μια εκδήλωση μνήμης, ένα "μνημόσυνο" αγώνων, καθώς το περιεχόμενο των διεκδικήσεων επιστρέφει ακόμη και αν οι σημερινές συνθήκες εργασίας έχουν βελτιωθεί διαστημικά σε σχέση με τις φάμπρικες της Βιομηχανικής Επανάστασης. Και αν εμείς τη γιορτάζουμε πιο εύκολα ως γιορτή της Άνοιξης είναι γιατί η Άνοιξη, ως εποχή, έρχεται ανεξάρτητα από τη δική μας συμμετοχή, τις δικές μας διεκδικήσεις. Μια άλλη "Άνοιξη" θέλει κόπο και επιμονή. Θέλει συγκεκριμένα αιτήματα και συγκεκριμένες στοχεύσεις.

Η Πρωτομαγιά για την Ελλάδα μπορεί, ωστόσο, να είναι όλα μαζί: Ξεκινώντας από μια αφορμή για εξόρμηση στην ελληνική ύπαιθρο, που στερεότυπα σημαίνει "αγνότητα" και "ρίζες", μπορείς να φθάσεις σε έναν αναλογισμό της θέσης σου ως εργαζόμενος. Δεν ζητά κανείς να θυμάσαι τον νεκρό εργάτη του Σικάγο. Θυμήσου απλώς ότι ζεις μια φορά. Ζήσε καλά. Και αυτό δεν στο χαρίζει κανείς. Μόνος σου το κατακτάς.

Συναδελφικά,
Η Σ.Ε.