Συνάδελφοι,

Όλοι γνωρίζουν τον Μανώλη Γλέζο. Όλοι τον γνωρίζουν σίγουρα για το ανδραγάθημά του όταν μαζί με τον Απόστολο Σάντα κατέβασαν τη σημαία των ναζιστικών δυνάμεων από τον ιστό της Ακρόπολης.

Μια πράξη ηρωισμού. Μια τρέλα δύο νέων που έστειλαν βροντερό μήνυμα αντίστασης μέσα από μια πράξη συμβολική μεν, αλλά μια πράξη που ισοδυναμούσε με τη θανατική τους ποινή δε. Μια ηρωική πράξη που τροφοδότησε με κουράγιο χιλιάδες αγωνιστές.

Ο Μανώλης Γλέζος δεν έμεινε όμως μόνο σε αυτό, αλλά αυτό που τον χαρακτήρισε ήταν η συνέπεια, η επιμονή και η παρρησία. Συνέπεια και επιμονή στις ιδέες της ελευθερίας και της δικαιοσύνης που αταλάντευτα διεκδικούσε με δυνάμεις νεανικές παρά τα 98 του έτη και παρά τις ματαιώσεις που συχνά βίωσε. Παρρησία γιατί δεν «εξαργύρωσε» φθηνά (με δάφνες και αργύρια) τις ιδέες του για μια κοινωνία ίσων ευκαιριών, μια κοινωνία δίκαιη, μια κοινωνία ελεύθερων πολιτών.

Άσχετα από ιδεολογικές τοποθετήσεις, κανείς δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει σε αυτόν τα παραπάνω κι άλλα τόσα όσα γράφονται αυτές τις μέρες με αφορμή τον θάνατό του. Με τα δικά του λόγια θέλουμε να αποχαιρετήσουμε έναν άνθρωπο σύμβολο, έναν άνθρωπο φάρο για τον καθένα που μάχεται και αγωνιά για ό,τι ο Μανώλης Γλέζος έγινε συνώνυμο.

Με ρωτάνε διαρκώς για τη σημαία. Εγώ όμως, ακόμα κι από την ιστορία της σημαίας, θυμάμαι τη μάνα μου. Όταν γυρίζαμε εκείνη την ημέρα στα σπίτια μας, η ώρα ήταν περασμένη, μετά τα μεσάνυχτα. Πάω στο σπίτι και βλέπω τη μάνα μου ένα κουβάρι στα σκαλοπάτια απ’ έξω.
Με περίμενε. Την πλησιάζω και της λέω, «Μάνα!»
Σηκώνεται απότομα, με πιάνει από τον λαιμό, με πάει στην κουζίνα για να μην ακούσουν οι άλλοι και ξυπνήσουν και μου λέει, «Πού ήσουν;»
Τότε εγώ ανοίγω το σακάκι και της δείχνω το κομμάτι της σβάστικας που είχαμε κόψει. Με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου λέει, «Πήγαινε κοιμήσου».
Την άλλη μέρα το πρωί, ακούω τον εξής διάλογο: Ο πατριός μου τη ρωτάει, «Πού ήταν χθες το βράδυ ο μεγάλος σου γιος;».
Του απαντάει, «Ανέβα στην ταράτσα και κοίταξε στην Ακρόπολη».
Ποτέ μου δεν τη ρώτησα πώς το κατάλαβε. Θα το θεωρούσα προσβολή στη νοημοσύνη της.
Αλλά για μένα αυτό ήταν το πιο συγκινητικό συμβάν στην ιστορία μου. Η μάνα μου.