Συνάδελφοι,

Αυτός ο ψαλμός ακούγεται πρόωρα.

Σήμερον κορυφώνεται το δράμα της Εθνικής μας Ασφαλιστικής, από τη μια. Από την άλλη, σήμερον, 21^η Απριλίου, πριν κάμποσα χρόνια η χώρα κρεμάστηκε επί του ξύλου των συνταγματαρχών.

Τα χρόνια αυτά που πέρασαν από το 1967 φαντάζουν πολλά, αλλά αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα καταλάβουμε ότι δεν είναι τόσο μακρινά.

Για τον μικρόκοσμό μας, λοιπόν, αυτή η θλιβερή για τη χώρα ημέρα είναι διπλά θλιβερή. Μα πιο θλιβεροί οι πρωταγωνιστές της. Κι αν μια ανακοίνωση μιας παράταξης ή ενός συλλόγου δεν μπορεί να αλλάξει τον ρου της ιστορίας, μπορεί να αποτελέσει λόγο συσπείρωσης και ενότητας.

Μια ενότητα που θα εξασφαλίσει ένα μέλλον καλύτερο για όλους. Που θα ελαχιστοποιήσει τη διοικητική παράνοια που βιώνουμε. Που θα ελαχιστοποιήσει την εργασιακή εκμετάλλευση (βλ. συνάδελφοι μέσω ICAP). Που θα συνδράμει στην απελευθέρωση των υγειών δυνάμεων και θα τις περιφρουρήσει από τον παρασιτισμό και την κομματοκρατία.

Κόντρα στο καταθλιπτικό (και όχι κατανυκτικό) κλίμα των ημερών, εμείς προτάσσουμε την αισιοδοξία μας. Όχι την αισιοδοξία ως καταφύγιο αδράνειας, αλλά ως αποτέλεσμα της συμμετοχής μας με κρίση, με ηθική, με σθένος, με πίστη. Της πράξης.

Συναδελφικά,

Η Σ.Ε.